Drie miljoen Belgen kennen Millenniumdoelen

De Commissie voor Ontwikkelingssamenwerking van de OESO, de in Parijs gevestigde organisatie van rijke landen, vergeleek de impact van de campagnes rond de Millenniumdoelen in enkele van haar lidstaten. Die doelen zijn beloftes die de lidstaten van de Verenigde Naties in 2000 formuleerden om tegen 2015 onder meer de armoede te halveren, alle kinderen naar de basisschool te sturen en de aidsepidemie in te dijken.
Uit de vergelijking blijkt dat de landen die ervoor kozen hun communicatie rond ontwikkelingssamenwerking in het teken van de Millenniumdoelen te plaatsen, relatief succesvol zijn geweest. Bij dertig procent Belgen en 38 procent van de Nederlanders doen de Millenniumdoelen een belletje rinkelen. In Frankrijk of Groot-Brittannië, waar geen specifieke campagne rond de doelen werd gevoerd, liggen de percentages op respectievelijk 11 en 14 procent van de bevolking.
De Millenniumdoelencampagne van de Belgische federale overheid is naar eigen zeggen tevreden met de naambekendheid bij 25 tot 30 procent van de bevolking, omdat nu eenmaal niet iedereen gebeten is door de actualiteit, laat staan door nieuws over ontwikkeling. Uit de cijfers in Nederland blijkt verder dat het belangrijk is de campagne vol te houden. De belangstelling voor de Millenniumdoelen bereikte een piek in september 2005, toen de VN een conferentie over het thema organiseerden, en viel daarna wat terug.
Lang niet alle mensen die wel eens gehoord hebben van de Millenniumdoelen, zijn in staat zich er concreet wat bij voor te stellen. Maar ook hier blijken de mensen in de landen die rond de doelen hebben gecommuniceerd het beter te doen. In Nederland kon de helft van de mensen die van de doelen hadden gehoord er ook eentje noemen, in Finland kon zelfs vier op vijf een concrete doelstelling noemen. In België bleek in 2004, voor de start van de campagne, 84 procent van de respondenten niet te weten waar de Millenniumdoelstellingen voor staan.

Inschattingsfout

Opmerkelijk is verder dat de meeste mensen verkeerd inschatten welke doelen zullen worden gehaald en welke niet. In bijna al de landen werd de halvering van de armoede als de minst haalbare doelstelling genoemd, terwijl de wereld globaal gezien goed op weg is het aandeel mensen dat moet rondkomen met minder dan een dollar per dag te halveren. De vermindering van de kindersterfte met twee derde werd dan weer als haalbaar ingeschat, terwijl die doelstelling in de praktijk heel wat problemen oplevert.
De meeste respondenten vonden dat de overheid bij haar ontwikkelingswerk voorrang moet geven aan de doelstelling die ze als het moeilijkst te realiseren beschouwen: de bestrijding van de armoede. Het verminderen van de kraambedsterfte had in de ogen van de respondenten de laagste prioriteit.