‘Drugscultuur’ wordt steeds populairder

De ‘drugscultuur’ uit zich in het pronken met geld, luxe-autos en
kitscherige huizen in een ondefinieerbare stijl tussen barok en
postmodernisme. Maar alomtegenwoordig zijn vooral de narcocorridos. De
corrido is een typisch Mexicaanse muziekstijl die zich ontwikkelde tijdens
de Mexicaanse revolutie begin 20ste eeuw. Nu gebruiken muziekgroepen het om
leven en werk van de drugshandelaars en hun volgelingen te bezingen. “Het
geld dreef me in de drugshandel, armoede verdroeg ik niet, waarom als een
fatsoenlijk man van honger sterven? Nu heb ik geld en leef zoals ik wil. Ik
ben nog steeds boer, koos enkel voor een andere teelt”, zingen de Pumas del
Norte in hun lied ‘el agricultor’, de landbouwer. De groepen zelf verklaren
meestal dat ze geen enkele band hebben met de drugshandelaren maar gewoon
de realiteit bezingen.

De muziek leeft het sterkst in de landelijke gebieden in het noorden, langs
de grens met de Verenigde Staten. In deze gebieden zijn de drugshandelaars
alom geaccepteerd. In de straten lopen heel wat mannen in de typische stijl
van de drugscultuur gekleed: lederen laarzen, jeans, een riem met een
opzichtige gesp, hemden bedrukt met de heilige maagd en zware juwelen.
Verschillende lokale overheden in de noordelijke staten hebben
radiostations verboden om nog narcocorridos uit te zenden en vragen alle
media om in te gaan tegen de verheerlijking van de drugshandel. Volgens
parlementslid Ernesto Tijerina, één van de grote voorstanders van censuur,
beïnvloeden de teksten van deze muziek de houding van de samenleving en
geven ze slechte voorbeelden aan jongeren”. Maar de censuur lijkt een
omgekeerd effect te hebben: de narcocorridos verkopen steeds beter, stellen
woordvoerders van Sony Music en Fonovisa, twee van de grootste bedrijven
die deze muziek uitbrengen.

Een andere populaire uiting van de drugscultuur is de verering van Bandido
Generoso Malverde, de heilige van de drugshandelaars. Malverde was een
bandiet die begin 20ste eeuw volgens de legende geld stal van de rijken om
het aan de armen te geven. Op verschillende plaatsen in het noorden zijn
altaren voor hem gebouwd en hij wordt vaak samen afgebeeld met de Virgen de
Guadalupe, de meest vereerde heilige in Mexico.

Volgens een studie van het Amerikaanse anti-drugsagentschap DEA leven zo’n
350.000 Mexicanen direct van de handel in verdovende middelen, nog heel wat
meer mensen zijn er op indirecte manier bij betrokken. “De drugscultuur is
dan ook een manifestatie van een realiteit die niet verboden kan worden,
stelt Luis Astorga, auteur van het boek ‘de mythologie van de
drugshandelaar’. De verspreiding van de narcocorridos verbieden is absurd,
want die zijn niet verantwoordelijk voor het bestaan van de drugshandel en
het geweld”. Ook Lleana Lugo, onderzoekster aan het Instituut voor Hogere
Studies van Monterrey, is ervan overtuigd dat deze cultuur niet uit te
roeien is. “Maar”, zo waarschuwt ze, “het is geen protestcultuur, wel een
uitdrukking van een realiteit van corruptie, criminaliteit en geweld”.
Zoals de Tigres del Norte zingen in ‘Camioneta Gris’: “Als iemand ons
volgt, weet je wat doen moet, haal je pistool en doe hem verdwijnen”.