Duizend Birmese vluchtelingen vermist op zee

Van oktober 2006 tot maart 2008 vluchtten meer dan 8.000 Rohingya’s per boot van Bangladesh, Birma’s buurland, naar Maleisië en Thailand. De vluchtelingenstroom bleef grotendeels onopgemerkt tot de internationale media enkele weken geleden verhalen begon te brengen over het tragische lot van veel van deze migranten.

Volgens getuigenissen hebben Thaise inwoners met militaire steun Rohingya’s geslagen en ze weer de zee op gestuurd in boten zonder motor of provisie. Meer dan duizend Rohingya’s die midden december de zee werden ingedreven, zijn nog steeds vermist, zeggen mensenrechtenonderzoekers. De weinigen die de tragedie in Thailand overleefd hebben, zijn door de Indiase marine in de Andamanse Zee opgepikt. Andere overlevenden doken op in de Indonesische provincie Aceh.

Motten

Rohingya’s proberen al jaren wanhopig een beter leven op te bouwen in andere landen. “De Rohingya’s zijn als motten die naar het licht vliegen. Ze weten niet wat er gaat gebeuren zodra ze er zijn”, zegt Enayet Ullah, een Rohingya die al geruime tijd in Thailand woont en daar de Birmese Rohingya Vereniging van Thailand heeft opgericht.

Meer dan 1,5 miljoen Rohingya’s leven nu al buiten Birma, vooral in Saudi-Arabië, Pakistan, India, Maleisië en Bangladesh. De groep emigranten is ondertussen groter dan de groep die nog in Birma woont, naar schatting 750.000 Rohingya’s.

De grootste uittochten vonden plaats in 1978, toen de etnische zuivering van operatie Drakenkoning 200.000 Rohingya’s naar Bangladesh dreef, en in 1991-1992, toen een kwart miljoen Rohingya’s de dictatuur van de nieuwe militaire junta ontvluchtte.

Geen seks zonder huwelijkstoelating

“De onderdrukking is nog verergerd”, zegt Kyaw Tin, een 40-jarige Rohingya die in Thailand woont en maandelijks contact heeft zijn familie in Arakan, de Birmese regio waar de meeste Rohingya’s wonen. “Onze mensen zijn het slachtoffer van verplichte tewerkstelling, minstens vier dagen per week. Ze mogen hun dorp niet verlaten om een buurdorp te bezoeken zonder toelating van de autoriteiten.”

De militaire junta verplicht Rohingya’s die willen trouwen ook toestemming te vragen aan vier verschillende autoriteiten, onder meer aan de beruchte grenspolitie. “Elke vorm van samenwonen of seksuele gemeenschap en soms zelfs eenvoudige ontmoetingen zonder officiële huwelijkstoelating worden als een overtreding beschouwd en men kan daarvoor langdurige gevangenisstraffen krijgen”, luidt het in een recente studie van het Arakan Project, een onafhankelijke mensenrechtenorganisatie met zetel in Bangkokdie zich het lot van de Rohingya’s aantrekt.

Kansen om onderwijs te volgen en aan landbouw te doen krijgen de Rohingya’s niet. Armoede en regelmatige voedseltekorten hebben tot chronische ondervoeding geleid. Volgens sommige onderzoekers lijdt 60 procent van de kinderen onder vijf jaar daaraan. “80 procent is analfabeet”, zegt Chris Lewa, hoofdonderzoeker van het Arakan Project. “Er zijn weinig scholen en door de reisbeperking kunnen kinderen na hun middelbare studies niet naar een universiteit Er is een totaal gebrek aan hoop bij de Rohingya’s in Arakan, zelfs bij de geschoolde mensen.”

Toen de militaire junta in 1962 aan de macht kwam, verloren veel Rohingya’s hun burgerrechten. “Het is de bedoeling (van het regime) om de Rohingya’s weg te vegen uit hun thuisland Arakan”, zegt Nurul Islam, voorzitter van de Arakan Rohingya National Organisation (ARNO), een koepel van politieke Rohingya-groepen. “Het regime heeft de Rohingya’s tot niet-Birmanen verklaard en heeft ze zo stateloos gemaakt in hun eigen thuisland.”