Duizenden kinderen in Gaza getraumatiseerd

Verschillende teams van internationale organisaties zijn ter plaatse om de slachtoffers bij te staan om hun leven opnieuw op te pikken. Volgens de teams is er verbetering merkbaar in de collectieve psyche van de kinderen in Gaza, maar ze waarschuwen dat de effecten op lange termijn stilaan aan het licht komen. Als de rechten van de inwoners van Gaza niet gerespecteerd worden, zal de toekomst van de volgende generatie onzeker zijn, zeggen ze.
Meer dan de helft van de bevolking in Gaza is jonger dan 18. Volgens een rapport van het Gemeenschapsprogramma voor Mentale Gezondheid in Gaza (GCMHP) lopen meer dan zeven op tien kinderen kans op PTSD en kampt 34 procent met ernstige angstsymptomen. 

Nachtelijke aanval

Na een nachtelijke raketaanval moest de vijftienjarige Ahmed Abu Jabara de lichamen van zijn vader, moeder en twee broers van onder het puin van hun woning te slepen. “Ons huis werd getroffen door zeven raketten van een onbemand Israëlisch vliegtuig”, vertelt hij. “Ik lag vast te slapen toen de enorme explosies insloegen en dacht eerst dat het huis van onze buren geraakt was. Toen besefte ik dat het ons huis was.” Ahmeds vader en zijn broers Osama en Basil werden gedood, zijn moeder raakte zwaar gewond aan de benen.
Jabara zelf heeft meer geluk dan veel andere kinderen in een gelijkaardige situatie. Hij kon in juni met een groep van 73 kinderen naar Polen voor een drie weken durend ontspanningskamp. De kinderen werden begeleid door gezondheidsdeskundigen van het GCMHP.
“De vooruitgang die de kinderen maakten tijdens hun verblijf in Polen was verbijsterend” zegt Raghda Al-Jadeely van het GCMHP. “Ze werden veel meer ontspannen en vrolijk. Maar toen ze terugkeerden naar Gaza, was het gevoel van wanhoop en spanning er opnieuw.”
“Ik heb nog altijd nachtmerries en word midden in de nacht zwetend wakker uit schrik dat we opnieuw gebombardeerd zullen worden”, zegt Jabara. “In Polen had ik daar geen last van, ik leerde er een ander manier van leven kennen.”

Duizenden kinderen

Unicef heeft al meer dan 11.000 kinderen begeleid, en samen met dertig partnerorganisaties nog veel meer. Eyad Abu Hejair van het Palestijnse Centrum voor Democratie en Oplossing van Conflicten (PCDCR), één van de partners van Unicef, legt de drie strategieën uit die zijn organisatie toepast in de begeleiding van kinderen. “We vertellen de kinderen om hun ervaringen niet weg te stoppen, en om de context te begrijpen waarin ze gebeurd zijn”, zegt hij. “Ten tweede moedigen we ze aan om openlijk te spreken over wat ze gezien en gehoord hebben, en tot slot leren we ze manieren om ermee om te gaan. We vertellen dat ze de kracht hebben om erbovenop te komen en dat het leven niet voorbij is.”
 
In één van de projecten spelen de kinderen een nieuwsbulletin na van een radiostation. Ze vertellen de wereld wat er met ze gebeurd is, hoe ze zich voelen en ze vragen internationale hulp.
Een groep Duitse psychologen zette een programma op in het Atfaluna Centrum voor Dove Kinderen. “De kinderen konden dansen, muziek maken en deelnemen aan een theaterworkshop”, vertelt directeur Muhammad Al-Sharif. “Ze lachten en hadden plezier, omdat ze hun problemen konden vergeten en enkele uren lang opnieuw gewoon kind konden zijn. Volgens de psychologen had hun handicap ze ironisch genoeg ten dele beschermd tegen het volledige trauma van de oorlog, omdat ze sneller herstelden dan kinderen zonder gehoorproblemen.”

Lange termijn

“Sinds het einde van de oorlog is de angst bij de kinderen verminderd”, zegt Marixie Mercado van het Kinderfonds van de VN, Unicef. “Ze zoeken niet langer voortdurend steun bij hun ouders en er wordt minder in bed geplast. Maar we stellen effecten op langere termijn vast: chronische depressie, een gevoel van wanhoop, gebrek aan vreugde en bezorgdheid om te toekomst.”
Volgens Mercado is onderwijs doorslaggevend in het genezingsproces van de kinderen. “Vorige week heeft een team van Unicef de schade aan scholen vastgesteld. Er is nog niets heropgebouwd, omdat Israël bouwmateriaal tegenhoudt aan de grens met Gaza. Zelfs als de scholen gebouwd worden en er veel hulp zou komen, is nog altijd nood aan politieke wil op het internationale niveau om de situatie in Gaza te verbeteren. Zo niet zullen de kinderen risico blijven lopen.”
Jabara droomt alvast van een betere toekomst. “Als ik mijn school afheb, wil ik naar de universiteit om voor dokter te studeren zodat ik mensen kan helpen die gewond zijn of ziek”, zegt hij.