Een dag op Liberty Plaza, zenuwcentrum van Occupy Wall Street

Iedereen is in de weer op Liberty Plaza. Een handvol mensen beschildert een stuk karton met slogans, wat verderop snuffelt iemand in de bibliotheek, nog een eindje verder vinden drummers en dansers elkaar. In de keuken wordt een voortdurende stroom van eten voorzien en de medici staan paraat op de verpleegpost. Rondom het park houden politieagenten en toeristen een oogje in het zeil.

De bezetters zijn hier nu drie weken dag en nacht om hun ongenoegen over de staat van het land te uiten. De meest terugkerende bezorgdheden gaan over de macht van bedrijven, corruptie en straffeloosheid in de financiële sector. Maar Occupy Wall Street gaat evengoed onderwijs, gezondheidzorg, werkloosheid, …

‘Mijn grootste angst is dat er straks geen middenklasse meer is’, zegt Mark Knowles (25), student muziek uit Chicago. Mark kocht vier dagen geleden een enkel treinticket naar New York. ‘Ik ben blij dat ik de kans heb om hier te zijn vandaag. Veel mensen van over heel het land zouden dat graag willen, maar moeten werken of hebben geen geld om de reis te betalen.’ De crisis heeft Mark nog niet persoonlijk geraakt, maar is bij momenten wel al erg dichtbij gekomen. ‘Mijn vader is een paar jaar geleden zijn job kwijt geraakt en heeft er jaren over gedaan opnieuw werk te vinden, mijn nonkel heeft geen recht op ziekteverzekering omdat hij chronisch ziek is.’ Wanneer hij terugkeert naar Chicago? ‘Ik heb mijn moeder verteld dat ik thuis zou zijn voor Thanksgiving, eind november.’

Microfoon van het volk

Intussen is de dagelijkse General Assembly van start gegaan. Op deze bijeenkomst wordt duidelijk dat Occupy Wall Street geweldloosheid en directe democratie hoog in het vaandel draagt. Na het meedelen van acties en training, zoals geweldloze actie, volgt een discussie over de transparantie van de beweging, want ‘we willen zelf waarmaken wat we van het systeem vragen’. De inhoud van de Assembly klinkt uit vele monden. Omdat er in New York een vergunning nodig is voor het gebruik van microfoons, is de ‘people’s mic’ in het leven geroepen; wat een spreker zegt, wordt herhaald door andere aanwezigen zodat ook mensen verderop de bijeenkomst kunnen volgen. ‘Hi, I am Brian’, echoot het over de Plaza. ‘De werkgroep media komt na de GA samen in MacDonalds. They have internet.’

Iets verderop weet Douglas Osonitsch (46), geboren en getogen New Yorker, met zijn vreugde geen blijf. Iemand heeft net twee fietsen aan de beweging gedoneerd. Douglas is hier sinds 18 september, dag twee van de bezetting, en helpt elke ochtend een honderdtal pakketten openmaken. Er komen dagelijks schenkingen van over heel het land. De opslagruimte is goed gespijsd. Douglas: ‘We krijgen vooral kleren en eten, veel droge voeding zoals ontbijtgranen en energierepen. Vaak zitten er brieven bij. Gisteren was er nog een van een jongen van zestien die graag hier zou willen zijn, maar naar school moet. Mijn favoriete brief is die van vorige week, van een groepje vrouwen die zich de raving grannies noemen. Ze wonen in Wisconsin en zijn te oud om de reis te maken, maar ze zeggen de opwinding van de jaren zestig opnieuw te beleven.

De 99%

Sinds woensdag heeft Occupy Wall Street steun van de vakbonden. Die dag protesteerden 30.000 mensen in Foley Park. De politie trad hardhandig op toen een deel van hen naar Liberty Plaza oprukte. Elke dag hebben meer mensen het gevoel dat ze bij de beweging horen. In ‘The Occupied Wall Street Journal’ schrijft iemand over hoe veel leden van de zwarte gemeenschap zich eerst niet aangesproken voelden, maar intussen wel voluit hun schouders onder de beweging zetten. Steeds vaker verwijzen de actievoerders naar zichzelf als naar ‘de 99%’, in tegenstelling tot de 1% die alle rijkdom in handen heeft. Maar ook om op hun potentiële macht en verscheidenheid te wijzen. Schrijfster en activiste Naomi Klein noemde de beweging ‘the most important thing’ in een speech op Liberty Plaza op 6 oktober.

Olga Putilina (26), milieueducator uit Queens is verbaasd over de inclusiviteit en zachtheid van de beweging. ‘Dit is uniek. Het lijkt wel of de voorbije decennia een voorbereiding hierop waren. We werden meer en meer bewust en daardoor kwamen er allerlei bewegingen, zoals de milieuwbeweging, de vrouwenbeweging, de arbeidersbeweging, de andersglobalistische beweging. Maar die hadden nooit wat met elkaar te maken. Vandaag vallen al die puzzelstukjes in elkaar. Iedereen is hier. Met zoveel liefde.’

Midden in de slapeloze nacht komt iemand ons vragen of we het koud hebben. In geen tijd is hij terug met armen vol dekens. ‘Zal ik jullie instoppen?’