Egypte moet de Nijl delen

Het huidige akkoord stamt nog uit 1929. Een koloniaal verdrag – dat onder druk van Groot-Brittannië werd afgesloten - gaf Egypte de controle over het water van de Nijl en verhinderde andere landen die langs de Nijl of bij het Victoriameer liggen om het water te gebruiken. Egypte is volledig afhankelijk van de Nijl voor watervoorziening aangezien het er vrijwel nooit regent.

Zelfs landen met rivieren die uitmonden in de Nijl of het Victoriameer, mogen het water niet vrij gebruiken. Het gaat om Kenia, Uganda, Tanzania, de Democratische Republiek Congo, Ethiopië, Rwanda, Burundi en Eritrea. Enkel met buurland Sudan is Egypte in 1959 tot een akkoord gekomen. Van de 84 miljard kubieke meter water die jaarlijks door de Nijl stroomt, mag Egypte 55 miljard kubieke meter gebruiken en Sudan 18 miljard kubieke meter.

De verdragen verhinderen de ontwikkeling van andere Oost-Afrikaanse landen omdat zij niet zonder toestemming van Egypte gebruik mogen maken van het water voor irrigatieprojecten of om elektriciteit op te wekken. Tanzania, dat water van het Victoriameer wil tappen voor irrigatieprojecten in de katoenindustrie, kan dat bijvoorbeeld niet zonder toestemming van Egypte en Sudan. Uganda wil dan weer gebruik maken van het Victoriameer om elektriciteit op te wekken.

Egypte en Sudan hebben lange tijd het been stijf gehouden en dreigden zelfs met militaire acties tegen elk land dat probeerde de verdragen te omzeilen of te herzien. In 2003 dreigde Kenia ermee zich terug te trekken uit het verdrag, waarop de Egyptische minister van Water, Mahmoud Abu-Zeid, de actie als een “oorlogsdaad” bestempelde.

Het Tanzaniaanse parlement heeft andere Oost-Afrikaanse regeringen uiteindelijk kunnen overtuigen om over de verdragen te onderhandelen met Egypte en Sudan, waardoor het koloniaal verdrag nog deze maand geannuleerd wordt. In januari komt de Egyptische regering met tien landen samen om een nieuw verdrag te ondertekenen.