Emancipatie in 11,8 seconden

De 23-jarige Hameed kreeg een enthousiast onthaal toen ze vorige maand terugkeerde van de Zuid-Aziatische Spelen in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh. Ze won er de 100 meter in een tijd van 11,8 seconden.
De bloedmooie atlete leeft nog altijd bij haar ouders in een piepklein huisje in Korangi, een drukke sloppenwijk in Karachi. Op straat draagt ze braaf een hoofddoek en een abaya, het lange, losse gewaad dat vrouwen buitenshuis over hun kleren dragen.
Sport is niets voor vrouwen, vinden veel Pakistaanse mannen, maar ze kunnen moeilijk afdingen op de prestaties van Hameed. Voor veel vrouwen is ze een voorbeeld, en dat wordt alleen maar sterker nu de media Hameed haar verhaal laten doen.

Piloot

“Vroeger droomde ik ervan piloot te worden”, zegt Hameed in een gesprek met IPS. “Ik las een interview met de eerste vrouwelijke piloot in Pakistan, en dat was echt inspirerend. Maar toen ik dertien was, werd ik geselecteerd voor de atletiekploeg van mijn school. De directie stuurde een brief naar mijn ouders om hun toelating te vragen, maar ik tekende de brief zelf omdat ik er zeker van was dat ze nooit zouden toestemmen.
Wat later hoorde mijn moeder van mijn coach dat ik de beste van de school was. Sindsdien heeft ze nooit meer aan mij getwijfeld. Zonder haar steun had ik het nooit gered. Veel verwanten vonden het geen goed idee dat ik aan sport deed. Volgens hen paste het niet dat een meisje zo veel buitenshuis was en zelfs voor dagen op trainingskamp vertrok.”
Hameed is zich bewust van de invloed die ze heeft op andere jonge vrouwen en hun ouders. “Mensen uit de buurt zeggen dat mijn succes hun ogen heeft geopend voor het potentieel van hun dochters. Ze willen hen nu ook alle kansen geven. En de meisjes in mijn team zeggen dat hun vaders en broers hen nu ook meer vrijheid geven. Ik vind het geweldig dat ik het verschil heb kunnen maken. Maar er moet nog veel veranderen. Sportvrouwen krijgen nog altijd weinig erkenning. Er moet geld gepompt worden in de vrouwensport, en sportsters moeten werkzekerheid krijgen. Ik loop voor de ploeg van het Pakistaanse leger, maar ik heb er nog altijd geen vaste baan.”