Enkelboeien moeten drugsverslaafden helpen afkicken

Met geboeide enkels sjokken 74 heroïneverslaafden tussen 11 en 40 jaar oud over het overvolle terrein van het revalidatiecentrum in Chura Chandpur, een stad in het noordoosten van de deelstaat Manipur en grenzend aan Myanmar (Birma). De verslaafden volgen in het Gamnuamtehuis een uniek antiverslavingsprogramma en nemen deel aan tal van ‘beroepsactiviteiten’. Ze werken in de bouw, maken noedels of zingen in een koor. Onder het werken zingen ze geregeld een lied met als titel ‘verandering door ketening’, waarbij het geluid van hun boeien de maat aangeeft.

De wanhoop maakt verslaafden geslepen. Gewone hangsloten kunnen ze gemakkelijk openmaken, en daardoor zouden ze weer terecht kunnen komen in het drugswereldje. Hun ouders hebben mij echter gezegd dat ze hun zoons pas terug willen zien op het moment dat die afgekickt zijn, zegt Pavkholian Dousel, de kerkoudste die 17 jaar geleden het afkickcentrum oprichtte en intussen al meer dan 1500 drugsverslaafden heeft opgevangen. Naast de extra dikke hangsloten speelt volgens hem ook het geloof een belangrijke rol in de strijd tegen verslaving.

Chura Chandpur, een stad met ongeveer 150.000 inwoners, heeft het hoogste aantal heroïneverslaafden van India. De harddrug, die per shot verkrijgbaar is voor een bedrag van 100 roepies (ongeveer 1,90 euro), wordt met name vanuit het buurland Myanmar binnengesmokkeld. Recent onderzoek heeft aangetoond dat ongeveer 67 procent van de regelmatige heroïnegebruikers schoolkinderen zijn, die in veel gevallen ook als koeriers werden ingezet en hun toevlucht zochten tot de kleine misdaad om haar hun eigen drugs te komen.

Pau Siamal, 30 jaar, zit sinds drie jaar opgesloten in het Gamnuamtehuis. Het was pijnlijk en vernederend toen ik voor de eerste keer werd geboeid. In het begin had ik het liefst willen ontsnappen. Na zes maanden begon ik me beter te voelen. Al die tijd bleef ik van de drugs, en ik voelde dat dingen veranderden. Emotioneel, geestelijk en fysisch. Ook Mangboi, een heroïneverslaafde die sinds 18 maanden in het tehuis verblijft, ziet de verandering in zijn leven: Het feit dat ik zat vastgeketend heeft me geholpen bij de afmattende strijd tegen de drugsverslaving. De boeien en God hebben mijn leven veranderd.

“Iedereen is hier op vrijwillige basis, en ze zijn vrij om te gaan mits ze daarbij worden gesteund door hun ouders, benadrukt oprichter Dousel. De betrokkenheid van de ouders in het geheel wordt nog eens onderstreept door de regelmatige terugkeer van de ouders tijdens therapiesessies van de verslaafden.

Het leven van de verslaafden tijdens de eerste weken in het tehuis is Spartaans. Om half zes ‘s morgens begint hun dag met een kerkdienst, evangelieklassen en koorlessen. Daarna werken ze aan een nieuwe houten kapel en een ondergrondse wateropslagplaats. De enige goedgekeurde activiteit waarvoor de ketens worden verwijderd, is voetbal. Als gevolg van goed gedrag hebben vijftien van de 74 deelnemers een niveau bereikt waarop ze zonder ketens en verdere beperkingen het antiverslavingsprogramma kunnen volgen. Ook op de binnenplaats van het tehuis bestaat een ‘beloningssysteem’, waarbij de zwaardere boeien vervangen worden door een lichtere soort.

De populariteit van het tehuis van Dousel heeft al geleid tot de oprichting van nog eens drie van dit soort tehuizen. (FD/AD)