Fauzaya Talhaoui: herverdelen van de macht

‘Juist omdat ik zo’n curiosum ben, luisteren de mensen naar me als ik het spreekgestoelte bestijg’, zegt ze. De jonge Marokkaanse doctor in het internationaal recht is goed van de tongriem gesneden en ging al meteen na haar verkiezing in de clinch met minister van justitie Verwilghen. De studie naar het verband tussen afkomst en criminaliteit die Verwilghen bestelde schoot bij haar in het verkeerde keelgat.

‘Voor heel veel mensen die met vooroordelen zaten, heeft het feit dat ik mee kan debatteren, het verschil gemaakt. Ik voldoe niet aan hun stereotiepe beeld van de onderdanige vrouw met hoofddoek. Ik ben gewoon een parlementslid met een eigen competentie.’ Talhaoui wijt haar huidige positie voor een groot stuk aan de – zegt ze zelf – atypische opvoeding die ze meekreeg: ‘Mijn vader heeft er doelbewust voor gekozen ons in een Belgische omgeving te laten opgroeien. We gingen naar katholieke scholen, hadden alleen maar Belgische vrienden. Buiten de familiekring hadden we eigenlijk geen contact met de Marokkaanse cultuur. Dat maakt dat ik automatisch leerde opkomen voor mijn eigen mening, ook als vrouw.’

Talhaoui ziet de toekomst van de allochtonen in de Belgische samenleving rooskleurig in. ‘Meer en meer allochtonen komen op voor het recht om hier in België te leven en samen met autochtone Belgen een samenleving op te bouwen. Ze zien wel dat er problemen zijn, maar willen er iets aan doen. Meer en meer migranten studeren. Het zelfbewustzijn bij de allochtonen groeit. Er vormen zich zelforganisaties en allochtonen creëren zelf in toenemende mate een sociaal weefsel. Het gaat nog zo traag omwille van het verleden. Indien men bij de komst van de eerste generatie migranten, dertig of veertig jaar geleden, zowel die migranten als de Belgische samenleving beter voorbereid had op de nieuwe toekomst, dan hadden we nu al veel verder gestaan.’ Dat het stemrecht voor migranten bij vele partijen nog steeds erg gevoelig ligt, stuit Talhaoui tegen de borst. ‘Ik grijp elke gelegenheid aan om politici duidelijk te maken dat het pleidooi voor migrantenstemrecht niets met emoties heeft te maken, maar zuiver rationeel is. Wil je dat er minder problemen zijn met migranten, dan moeten die mensen een stem krijgen, letterlijk en figuurlijk. Stemrecht is een noodzakelijke, eerste stap. Wie stemrecht krijgt, wordt ook verantwoordelijk voor de eigen inspraak en participatie.’