Filipijnse zorgverstrekkers in België: billijk durven zijn

Het gaat om een belangrijk signaal omdat gezondheidszorg in de Filipijnen vaak totaal ontbreekt, en omdat bepaalde Belgische ziekenhuizen teneinde hun personeelsgebrek op te lossen niet aarzelen privébedrijven gespecialiseerd in het rekruteren van buitenlands personeel in te schakelen. Terwijl deze migratie wordt aangemoedigd door de Filipijnse regering, heeft de meerderheid van de Filipijnse bevolking geen toegang tot gezondheidszorg.

Het gezondheidspersoneel is er vooral geconcentreerd in de grote steden, terwijl andere regio’s vaak verwaarloosd worden. Door de lage lonen en slechte sociale omstandigheden hebben Filipijnse gezondheidswerkers vaak geen andere keuze dan te emigreren om hun familie te onderhouden. Een oplossing die wordt aangemoedigd door opleidingen die erop gericht zijn om in het buitenland te gaan werken. Lees ook Een Filipijns infuus voor de Vlaamse zorg, de reportage die verscheen in MO*magazine van oktober 2012 en die mee aanleiding gaf tot de parlementaire vraag van Sabine Vermeulen (N-VA) aan minister Labille.

Zuid subsidieert Noord

Jammer genoeg is de belofte van de minister ook onvoldoende, want ze zal niet volstaan om de transfer van rijkdom van een ontwikkelingsland naar een geïndustrialiseerd land die deze migratie met zich meebrengt te compenseren. Deze migratie biedt België immers gekwalificeerde arbeidskrachten waarvan de opleiding door de Filipijnen betaald werd. Het gaat hier dus eigenlijk om een subsidie die het Zuiden aan het Noorden geeft.

Daarenboven stelde de vakbond LBC-NVK reeds in 2009 vast dat de lonen en arbeidsomstandigheden van Filipijnse gezondheidswerkers in België vaak weinig transparant zijn. Voor Belgische bedrijven kan deze migratie een manier zijn om via relatief goedkope arbeidskrachten druk uit te oefenen op de lonen binnen de sector.

Billijk durven zijn

Daarom geloven wij dat België enerzijds moet garanderen dat Filipijnse zorgverstrekkers hier dezelfde arbeidsvoorwaarden hebben als hun Belgische collega’s, en anderzijds dat België zich ertoe moet verbinden om het verlies dat de Filipijnen door deze Zuid-Noord transfer lijden te vergoeden via een financiële en technische steun aan het Filipijnse gezondheidssysteem. Het gaat hier niet om liefdadigheid of altruïsme, maar wel om billijkheid.

Onze Filipijnse partnerorganisaties strijden sinds jaren om de aandacht van media en regeringen op dit probleem te vestigen. Met het platform Council for Health and Development, dat 65 gemeenschapsprogramma’s voor gezondheid groepeert, Gabriela, de grootste lokale vrouwenorganisatie, en het studiecentrum IBON, zullen we met plezier onze expertise ter beschikking stellen van de minister opdat deze steun de wortels van het probleem aanpakt en de Filipijnse regering ertoe aanzet om haar bevolking een toegankelijke en kwalitatieve gezondheidszorg aan te bieden.

Marc Botenga is beleidscoördinator van Geneeskunde voor de Derde Wereld. Fanny Polet is partnermedewerker Filipijnen bij dezelfde organisatie.