Forum blijft ver-van-mijn-bedshow voor Mumbais armen

Misschien is het hun niet opgevallen, de forumgangers die in grote getale binnen- en buitenstromen door de vele ingangen. Maar de middenberm van de straat die het WSF van Mumbai Resistance 2004 scheidt, is bewoond. De bewoners zelf moeten ze wel hebben gezien, en die mensen zien hen. Maar bij kijken blijft het. Afstanden zijn lang niet altijd in meters te meten.

“Wat zou ik ervan weten? We zien hen komen en gaan, dat is alles”, zegt Anjela. Zij is een van de vrouwen die vandaag geen werk konden vinden en bij de piepkleine kookvuurtjes voor de geïmproviseerde slaapplaatsen zitten. Een andere vrouw komt dichterbij en vraagt een paar dekens voor haar drie kinderen.

“Ik heb geen idee wat daar gebeurt – een of andere bijeenkomst. ’s Avonds kunnen we de trommels horen. We kunnen er niet naartoe – ze vragen pasjes aan de ingang”, zegt Yaum Vikram. De oudere man legt uit dat de families op de middenberm allemaal uit de zuidelijke deelstaat Tamil Nadu komen en elk jaar tijdens het droge seizoen naar de stad trekken, op zoek naar werk in de bouw. Slechte leefomstandigheden zijn geen uitzondering in Mumbai – in de buurt zijn er veel krottenwijken en uit hun voegen barstende eenkamerhuisjes voor arbeiders uit de informele sector heet. Mannen, vrouwen en kinderen verdienen minder dan honderd roepie per dag, nog geen twee euro.

Tot voor kort liepen ze nog wél op het terrein van het WSF rond, Vikram en de anderen. Een van hun tijdelijke baantjes was er de rotzooi en oude machines uit het industrieverleden opruimen. Al even ironisch is dat het WSF veel moeite heeft gedaan om vertegenwoordigers van diverse gemarginaliseerde groepen vanuit heel India en de buurlanden naar het forum te halen. Maar net als hun tegenhangers bij Mumbai Resistance 2004 vergaten de organisatoren blijkbaar de daklozen vlak onder hun neus.

“We hebben geprobeerd binnen te komen”, zeggen Vingrit, Raju, Arulya en enkele andere kinderen. “De bewakers joegen ons weg, sloegen ons zelfs met stokken. Kunt u ons alstublieft mee binnen nemen, voor een keertje maar?” Hun moeders vallen hen bij: “We willen gewoon de grote kermis zien. Het moet er leuk zijn.”