Gaza door de Arabische bril

‘Waar zijn de Arabieren?’, is dan ook de titel in het editoriaal van maandag in de Algerijnse krant Al-Watan. En de journalist stelt vast dat er tussen gisteren en vandaag geen verschil is. De Israëlische bombardementen van Gaza worden beantwoord met dezelfde herkauwde afkeuringen en veroordelingen van de Arabische landen. De reeks van bezoeken van officiëlen aan Gaza, gaande van de voorzitter van de Arabische Liga tot vertegenwoordigers van de Tunesische en de Egyptische regeringen, brengen de Palestijnse kwestie, sinds de strik van de Oslo-akkoorden, geen jota verder, schrijft Al-Watan. De verandering van het regime in Egypte, die voorgesteld werd als een slechte zaak voor de vredesakkoorden tussen Israël en Egypte, heeft niets kunnen veranderen.

Examen voor Moslimbroeders

Dat is ook de vraag die vele kranten proberen te beantwoorden. Heeft de Arabische Lente iets veranderd voor de Palestijnen? In een commentaar in de Saoedische krant Asharq Al-Awsat schrijft Mamun Fandi dat de aanval op Gaza een boodschap is en een examen voor de Moslimbroeders in Egypte. ‘President Morsi heeft de boodschap begrepen’, stelt hij vast. ‘Wat wil Israël? De nieuwe president ontmaskeren en vernederen?’, vraagt hij zich af. ‘Egypte zal niets anders doen dan wat ze de voorbije jaren deed. Het beperkt zich tot het roepen van de eigen ambassadeur en het terugsturen van de Israëlische ambassadeur. Dat gebeurde ook onder Moebarak’, schrijft Mamun Fandi.

‘Ook de solidariteitsbezoeken, zowel van vertegenwoordigers van de regering als van militanten, gebeurden voordien. Israël wil ook Obama uittesten. Maar de prijs is te hoog, het kan uit de hand lopen en dat zal een slechte zaak zijn voor zowel Netanyahu als voor de Moslimbroeders’, verwittigt Mamun Fandi in Asharq Al-Awsat.

Toerist-ministers

En andere toon is terug te vinden in de Londense krant Al-Quds Al-Arabi. Hoofdredacteur Abdelbari Atwan, zelf Palestijn, stelt vast dat er nu angst is. ‘Voor het eerst is er angst in Israël zelf. Voor het eerst voelen ze een beetje van wat de Palestijnen al lang voelen’, schrijft hij. Er is ook angst in de Arabische wereld. ‘Nog nooit klonken de veroordelingen en de verontwaardiging van de Arabische leiders zo hard als nu’, schrijft hij. En het zijn vooral de Arabische landen die denken gespaard te zullen blijven van verandering die overijverig zijn in het veroordelen van de Israëlische bombardementen, stelt hij vast.

Maar Abdel Bari Atwan roept de Palestijnen van Gaza op om de delegatie van ministers van buitenlandse zaken van Arabische landen onder leiding van de voorzitter van de Arabische Liga niet te ontvangen. ‘De bevolking van Gaza wil geen toeristen met de graad van minister’, schrijft hij. ‘De bevolking van Gaza heeft hen als bemiddelaars niet nodig. Ze heeft hun materiële steun nodig. De bevolking van Gaza heeft geld en wapens nodig om zich te verdedigen’, schrijft hij.

Egypte

Eigenlijk kan Egypte niets doen, stelt de Egyptische krant Al-Ahram vast. En dat komt door de politieke en economische situatie van het land. Een erfenis van het vorige regime. En als Egypte erin slaagt om een staakt-het-vuren te helpen verwezenlijken en de samenwerking op het gebied van veiligheid te doen lukken, zal dat zijn vruchten afwerpen op de onderhandelingen met Washington waardoor de economische hulp vlotter kan worden toegekend. Dat is de analyse die de krant die aanleunde bij het vorige regime in Egypte maakt.

Abdelhamid Qandil ziet het Egyptische optreden door een andere bril. Er is wel degelijk iets veranderd, schrijft hij in Al-Quds Al-Arabi. De woede van de publieke opinie vanwege de oorlog in Gaza versterkt de Egyptische oppositie die een herziening van de vredesakkoorden tussen Egypte en Israël bepleit en de ontplooiing van het Egyptische leger in de Sinaï wil zien gebeuren. Als dat gerealiseerd wordt kan Egypte haar reële autoriteit over de Sinaï herwinnen. En dat op zich is een goede zaak voor het Palestijnse verzet.

Ivoren toren

In een opiniestuk in de Jordaanse krant Addustour uit Khaïri Mansour zijn teleurstelling over de reactie van de Arabische staats- en regeringsleiders. Er is niets nieuws onder de zon. ‘De formule om een Arabische bijeenkomst of top bijeen te roepen is gekend’, schrijft Mansour. ‘Het is altijd hetzelfde ritueel. Niet alleen moet het aantal deelnemende regeringsleiders kloppen, ook het aantal Palestijnse slachtoffers moet een bepaald plafond bereikt hebben. En dat is ongeveer honderd doden en duizenden gewonden. Het dreigement om het Arabische Vredesinitiatief te herbekijken is om te lachen en tegelijkertijd om te huilen. Israël trekt zich van dat initiatief niets aan en heeft al lang de Osloakkoorden doodgeschoten.’

Khaïri Mansour concludeert dat Netanyahu gerust zo verder kan doen tenzij het dreigement van de uitgehongerde en belegerde bevolking van Gaza komt en niet vanuit de ivoren toren van de Arabische Liga.