Gaza organiseert eigen WK voetbal

De Palestijnen kunnen zelf geen team naar Zuid-Afrika kunnen sturen. Als een vorm van protest maar ook om hun liefde voor het voetbal te tonen, laten ze hun beste spelers de komende twee weken tegen teams spelen die andere landen vertegenwoordigen:  Algerije, Egypte, Engeland, Frankrijk, Duitsland, Ierland, Italië, Jordanië, Nederland, Rusland, Servië, Zuid-Afrika, Spanje, Turkije en de Verenigde Staten.
In de andere landenteams zitten hulpverleners en andere buitenlanders die in Gaza wonen of verblijven. Omdat niet alle ploegen aan voldoende spelers komen, worden ze aangevuld met Palestijnse spelers die buiten het Gazaanse team vielen.
Het tornooi, dat wordt gecoördineerd door de Palestijnse Voetbalbond, telt vijftien wedstrijden in de grootste twee stadions van Gaza-stad. Het publiek betaalt niets.

Wedstrijden op de campus

De Gaza World Cup is het geesteskind van de Amerikaan Patrick McGann en Ashraf Mohammed Hamad uit Gaza. McGann doceert aan het UCAS, een universitaire instelling voor toegepaste wetenschappen, Hamad leidt een werkstudieprogramma aan dezelfde instelling. Het idee ontstond toen ze samen voetbal speelden op de campus en dat uitgroeide tot wekelijkse wedstrijden tussen Gazanen en buitenlanders.
McGann kwam een jaar geleden naar Gaza met Jumpstart International, een ngo die scholen bouwde en plaatselijke studenten een opleiding cartografie gaf. Toen Jumpstart vorige herfst vertrok, bleef McGann in Gaza om verder les te geven. “Het is het Israëlische beleg dat me hier houdt”, zegt hij. “Het is een van de grootste onrechtvaardigheden in de wereld vandaag.”

Gevangenen

“Het is onmogelijk om echt professioneel voetbal te spelen in Gaza”, zegt de 24-jarige Ahmed Abu Lefa net voor de aftrap van de eerste wedstrijd, Palestina tegen Italië. “We kunnen Gaza niet uit om tegen andere teams dan de onze te spelen.” Hij speelt voor de club Al Helal in het noorden van Gaza. Hij werd door loting geselecteerd om voor het Palestijnse team te spelen.
Abu Lefa is burgerlijk ingenieur maar zijn grote droom is ooit echt professioneel voetbal te spelen. “Ik hoop dat er wat media-aandacht in andere landen is. Ik hoop dat de mensen overal zien dat we net zoals zij zijn. We spelen voor het pure plezier van de sport. En we kunnen onze dromen niet waarmaken door het beleg die van ons gevangenen maakt.”