Gebrekkige financiering belet herstel Afghanistan

Vrede is nog allesbehalve vanzelfsprekend. Ik zie geen reden tot
zelfgenoegzaamheid, verklaarde de vertegenwoordiger van de Verenigde
Naties, Lakhdar Brahimi, onlangs op het hoofdkwartier in New York. Op een
donorconferentie in Tokio werd in januari 2002 1,8 miljoen euro aan
internationale steun beloofd, waarvan voorlopig nog maar 570 miljoen ter
plaatse kwam, grotendeels in de vorm van humanitaire noodhulp.

Die hulp is erg nodig, maar om tot een duurzame vrede te komen moet ook werk
worden gemaakt van structurele ontwikkeling. Na 23 jaar oorlog ligt in de
hoofdstad Kaboel de helft van de huizen in puin. Wat rest zijn vaak niet
meer dan in aarde opgetrokken barakken. Huisvuilverwerking, water- en
stroomvoorziening zijn vrijwel onbestaande op een moment dat teruggekeerde
vluchtelingen de bevolking van de stad in een half jaar hebben doen
verdubbelen.

De Verenigde Staten hebben voor 280 miljoen euro hulp geleverd, een
peulschil in vergelijking met de 10 miljard dollar die nodig zijn om de
Amerikaanse troepen dit jaar in Afghanistan te houden. Met een beetje meer
financiële hulp zouden we waarschijnlijk veel meer kunnen doen om de
broeihaarden van het terrorisme uit te roeien, zei Brahimi.

De VN-gezant voerde het gebrek aan middelen aan als reden voor de weigering
van de Verenigde Naties om een onderzoek te starten naar mogelijke
massagraven op twee sites in het noorden van Afghanistan die eerder dit jaar
werden ontdekt door de organisatie Physicians for Human Rights uit Boston.
Volgens getuigen zouden er vrachtwagens zijn gesignaleerd die mogelijk
werden gebruikt voor het transport van krijgsgevangen Talibanstrijders.

Volgens de VN is er nog geen efficiënt gerechtelijk apparaat om het
onderzoek naar behoren te voeren en de veiligheid van getuigen te
garanderen. VN-personeel zou de site regelmatig bezoeken om het
bewijsmateriaal te bewaren.