'Geen fiscale rechtvaardigheid zonder vermogensbelasting'

De politieke en economische elites van dit land proberen de burgers (‘de hardwerkende Vlamingen’) reeds jarenlang te verleiden met verhalen over de te hoge belastingen. De hersenspoeling gaat maar door: ‘we zouden beter af zijn met minder overheid. We zouden beter af zijn met minder belastingen. Verzeker u zoveel mogelijk privaat.’

Over een rechtvaardige verdeling van de belastingsdruk hebben ze het echter zelden. Terwijl de gewone burger via de belastingen op arbeid meer dan voldoende bijdraagt aan de financiering van de publieke voorzieningen, blijven de grote vermogens en multinationals grotendeels buiten schot.  In tegenstelling tot andere landen is de belasting op kapitaalinkomsten en vermogens in ons land meer dan bescheiden. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn de belastingen op arbeid flink toegenomen, terwijl de belastingen op kapitaal afnamen. (gemiddeld bedragen de tarieven op arbeid 43%, terwijl de inkomsten uit kapitaal gezakt zijn tot 30%).

De opbrengsten van de vermogensbelasting bedragen in België nauwelijks 1% van het nationale inkomen, terwijl het Europese gemiddelde 2% is. Terwijl het aandeel van het inkomen uit vermogens de laatste 15 jaar bijna verdubbelde, weigert de Belgische regering een vermogenskadaster aan te leggen. Dat maakt het onmogelijk de belastingsdruk zo te verdelen dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.

In de voorbije 20 jaar is België 40% rijker geworden. Maar niet alle Belgen even rijk natuurlijk:het is vooral de verdeling van die rijkdom die problematisch is. (In 2006 werden 35% van de bedrijfswinsten uitgekeerd aan de aandeelhouders; de werknemers werd gevraagd hun looneisen te matigen; baron Albert Frère (GBL, Suez, Bertelsmann, Total, enz.) verdiende in 2006 5, 5 miljoen euro, Jean-Paul Votron (Fortis) 4,47 euro; Zes Belgen op tien krijgen een pensioen dat minder is dan 1000 euro per maand; België telde in 2006 68.000 dollarmiljonairs maar 15% van onze bevolking leeft onder de armoedegrens, in Brussel zelfs 1 op 4 inwoners).

Specialisten schatten dat de 30% rijkste Belgen minstens 70% van het totale vermogen bezitten. (In België wonen 135.000 dollarmiljonairs, in 2006 waren ze “slechts” met 68.000.)
De manier waarop belastingparadijzen multinationale ondernemingen en grote vermogens in staat stellen belastingen te ontwijken en te ontduiken is tenminste deels verantwoordelijk voor de scheeftrekking van belastingssystemen overal ter wereld. Hypermobiele winsten van multinationals en grote vermogens worden steeds ongrijpbaarder en dus minder belast. Monaco is zulk een favoriete fiscale schuilplaats voor grote vermogens die O% belastingen willen betalen op hun inkomen. Zeer geliefd bij topsporters, de nieuwe “fiscale mondialisten”.

Vedetten

Niet alleen Michael Schumacher, Boris Becker en Björn Borg “wonen” er, maar ook Belgische vedetten zoals Justine Henin, Tom Boonen, Thierry Boutsen, Jacky Ickx, Stefan Everts en Sylvain Geboers zijn er allemaal buren. Zelfs Axel Merckx was er jarenlang resident voor hij emigreerde naar Canada. En is dat allemaal om “rust” te vinden zoals Tom Boonen ooit beweerde of omdat de zee, de zon en de stranden er zo speciaal zijn? Dit zijn allemaal topverdieners die geen euro willen bijdragen aan onze sociale zekerheid, aan de zorg voor onze bejaarden, aan onze gezondheidszorg, aan de toekomst van onze kinderen in het onderwijs.
Vedetten die door half België op handen worden gedragen willen met onze gemeenschap niets te maken hebben. Zijn dit de rolmodellen voor onze kinderen en jongeren? Ook in Luxemburg blijft het intussen Belgen regenen. Duizenden landgenoten hebben er rekeningen. Is dat nu echt omdat Luxemburg zulk een speciaal klimaat heeft? Een bijzonder fiscaal klimaat. “Wij hebben alles wat Monaco en Zwitserland kunnen bieden in huis zonder de zee en de bergen” beweert ING Luxemburg.
Publieke financiën zijn noodzakelijk voor een sterke sociale dienstverlening.

Politici die beloven de dienstverlening op peil te houden of zelfs “efficiënter” te maken door zomaar de belastingen te verlagen draaien ons een rad voor de ogen. De liberale politiek van verlaging van de parafiscale druk zal steeds meer de sociale zekerheid onder druk zetten en een bedreiging vormen voor gratis onderwijs, gezondheidszorg, zorg voor onze bejaarden, enz. Wie zullen daar de grootste slachtoffers van worden? De gewone mensen, de werknemers, de zwakkeren, de werklozen.  

Een van de kerneigenschappen van een fiscaal paradijs is de “discretie”. Gigantische sommen worden op deze manier onttrokken aan de belastingen en dus aan onze publieke voorzieningen en sociale zekerheid. Daarom is ook België een “fiscaal paradijs” niet enkel voor rijke Nederlanders en Fransen, maar ook voor onze vermogenden. De voorbije regeringen zijn gul geweest met het uitdelen van lastenverlagingen die vooral het zwart kapitaal bevoordeligen en leuke kadootjes zoals de fiscale amnestie, zowel op diamant, winsten of nooit betaalde sociale bijdragen. De blijvende verwaarlozing van de fiscale administratie maakt het aanpakken van de fiscale fraude tot een lachertje.  

De belastingen die de overheid zo misloopt worden verschoven naar arbeid, dat veel minder mobiel is. Multinationale bedrijven genieten van een oneerlijk concurrentievoordeel ten opzichte van KMO’s. Het gevolg is een buitenproportionele belastingsdruk op arbeid. Ook de komende oranje-blauwe regering weigert om een billijkere verdeling van de belastingen door te voeren en gaat onverminderd voort op de liberale weg van belastingverlagingen en geschenken aan patronaat en vennootschappen.

Verhofstadt en Reynders trokken op een mondiale promotietoernee voor de “notionele interestaftrek” met als belangrijkste boodschap aan de multinationale ondernemingen: “Kom naar België en verhoog uw winsten”. Dat viel niet in dovemansoren. Electrabel slaagde erin de belastingvoet te laten dalen tot 0,01 procent. Electrabel heeft vorig jaar ruim 30,2 miljoen euro belastingen vermeden door volop gebruik te maken van de notionele intrest. De staalgroep Arcelor-Mittal zal daardoor 31 miljoen euro minder belastingen betalen en Mobistar 18 miljoen. Sommige fiscalisten schatten dat de begroting daardoor ongeveer 1 miljard euro zal mislopen (terwijl dat bedrag nog kan stijgen). Dus door allerlei vernuftige vondsten ontduiken vooral grote ondernemingen een “legale constructie ter bevordering van de buitenlandse investeringen in België”. Zo betalen de grootste winstmakers de minste belastingen. Wie zal die verliezen ophoesten, denk je?

Juist: alleen de gewone mensen betalen belastingen in dit land.

Belastingen zouden een prachtig solidariteitsmechanisme moeten zijn. Een herverdeling van rijkdom, van welvaart en dus ook van welzijn en geluk. Waarin de rijksten, de sterkste schouders, de grootste bijdragen leveren aan de sociale gemeenschap, de publieke diensten.


Vandaag zijn het echter de werknemers die solidair zijn met de rijksten en meestvermogenden en telkens opnieuw de plundering van de gemeenschapspot (via coördinatiecentra voor multinationals, notionele interestaftrek, belastingontwijking, belastingontduiking, belastingparadijzen) moeten bijpassen. De zwakste schouders moeten steeds zwaardere lasten dragen.

Attac Vlaanderen zal actie voeren tot de Belgische overheid de bankdiscretie opheft  en Europees informatie uitwisselt over de buitenlandse vermogens op Belgische bankrekeningen, een vermogenskadaster aanlegt en werk maakt van een eerlijke verdeling van de belastingsdruk tussen arbeid en grote vermogens. Het wordt tijd dat de grote vermogens waaronder ook populaire sportvedetten meebetalen aan onze sociale zekerheid, onze gezondheidszorg, ons onderwijs, de zorg voor zieken en bejaarden. Een vermogensbelasting verdeelt de belastingsdruk rechtvaardiger. Daar kan toch niemand tegen zijn?

Omdat een andere fiscaliteit mogelijk is,

Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen
http://vl.attac.be