"Geldschieters corrupte regimes mee verantwoordelijk voor schuldenprobleem"

“De G7 kunnen de ontwikkelingslanden niet de les lezen inzake goed bestuur en hen tegelijk schulden laten afbetalen die door corruptie tot stand zijn gekomen”, zegt Gail Hurley van de internationale schuldendenktank Eurodad. “Crediteuren zijn mee verantwoordelijk voor de slechte beslissingen die ze hebben gemaakt in het verleden”.
Het rapport haalt talloze voorbeelden aan van gevallen waarbij de landen van de G7 – Canada, Frankrijk, Duitsland, Japan, Italië, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten – geld hebben gegeven aan corrupte of dictatoriale regimes. Vaak gebeurde dat om politieke steun af te kopen of om bedrijven uit rijke landen aan een lucratief contract te helpen.
In sommige gevallen ging het om wapens of infrastructuur die het ontvangende land niet echt nodig had en die voor heel wat milieuellende zorgden. Bij de aankopen werd er flink doorgerekend en de leningen gingen gepaard met excessieve interesten. “Ontwikkeling was nooit echt het hoofddoel”, stelt het rapport.
Een voorbeeld zijn de oorlogsschepen die Duitsland heeft verkocht aan Indonesië ten tijde van het Soeharto-regime. Afgezien van de vraag of de schepen niet konden worden misbruikt in binnenlandse conflicten, was dat een investering waar de gewone Indonesiër niet veel aan had. Dat geldt ook voor een door Japan gefinancierd aluminiumproject in Indonesië, dat vooral de Japanse aluminiumexport ten goede kwam.

Nutteloze kerncentrale

Het Amerikaanse agentschap voor exportkredieten, de EXIM-bank, financierde op de Filipijnen van dictator Ferdinand Marcos voor 900 miljoen dollar de bouw van de kerncentrale van Bataan. Het project kostte uiteindelijk 2,3 miljard dollar en heeft nog geen kilowattuur stroom opgeleverd. De Filipijnen betalen nog wel tot in 2018 de schulden af.
Een goed voorbeeld is Noorwegen aan, dat in oktober 2006 voor 80 miljoen dollar (65 miljoen euro) schulden kwijtschold aan Ecuador, Egypte, Jamaica, Peru en Sierra Leone. Dat gebeurde na een onderzoek waaruit bleek dat de Noorse leningen aan die landen niet bedoeld waren om de ontwikkeling te bevorderen. De landen van de G7 zouden er goed aan doen om ook hun schuldvorderingen aan een openbaar en onafhankelijk onderzoek te onderwerpen, stelt het rapport.
Het Internationaal Monetair Fonds schat de totale schuld van de 54 armste landen op ongeveer 460 miljard dollar (354 miljard euro). Tot die groep van landen behoren onder meer om Afghanistan, Bangladesh, Kenia, Senegal, Ethiopië, Birma, Oezbekistan, Gambia, Nepal, Vietnam, Ghana, Niger, Yemen, Nigeria en Zambia.