Gesprek met Nabil Ayouch, regisseur van 'Ali Zaoua'

Wereldwijd: Was het moeilijk om deze film te draaien in Marokko? Kreeg je makkelijk filmtoelating?

Ayouch: Het zal u misschien teleurstellen, maar ik kreeg zonder problemen meteen alle mogelijke toelatingen (lacht). Ik heb de indruk dat de overheid stilaan de realiteit onder ogen wil zien, en naar remedies begint te zoeken. Het probleem van de straatkinderen bestaat al erg lang. Als kleine jongen wandelde ik vaak met mijn grootvader door de medina van Fez; ook toen waren er al kinderen die op straat leefden.

Wereldwijd: Waarom heb je dit thema gekozen voor je tweede film?

Ayouch: Ik kwam toevallig in contact met dr. M’Jid Nayat, de voorzitster van Bayti, een hulporganisatie voor straatkinderen die in ‘93 werd opgericht. Een vrouw uit één stuk, die grote indruk op mij maakte. Uit de lange gesprekken die ik met haar had, kreeg ik vooral een gevoel van hoop. Hoe ellendig het leven van de straatkinderen ook is, dr. M’Jid verviel nooit in miserabilisme. Daaruit ontstond bij mij het idee om een film mét die kinderen te maken, niet óver hen. De straatkinderen die je in de film ziet, spelen dan ook hun eigen leven. Voor we aan de film begonnen, heb ik zelf een hele tijd als opvoeder met hen gewerkt. We hadden een heel project met hen opgezet, van onderwijs over beroepsopleidingen tot kleine jobs. En we hebben hen ook vanaf het begin heel duidelijk gemaakt dat de film hun leven niet zou veranderen, dat zij dat zélf zouden moeten doen. De meesten zijn na de film toch weer op straat gaan leven. Eén van de hoofdrolspelers, Omar, had ons verteld dat hij graag kleermaker wilde worden. We vonden ergens tweedehandsmachines voor hem, maar de volgende dag was hij toch weer verdwenen. De aantrekkingskracht van de straat was te groot. Voor kinderen die thuis in penibele omstandigheden leven, is de stap naar straatleven eigenlijk niet zo groot. Als je één kamer met zes broertjes en zusjes moet delen, als je ouders in een echtscheiding verwikkeld zijn, breng je vanzelf al drievierde van de dag op straat door.

Wereldwijd: Wat betekende de film voor de kinderen?

Ayouch: Ze waren vooral fier. Voor het eerst in hun leven hadden ze iets kunnen verwezenlijken, hadden ze iets kunnen presteren. Ook het besef dat mensen anderhalf uur naar wilden kijken, was voor velen een openbaring. Het was de eerste keer in hun leven dat ze zoveel aandacht kregen.

Wereldwijd: Wat wilde u met deze film bereiken?

Ayouch: Veel mensen zeggen me achteraf dat de film hen diep ontroerd heeft. Wat ik het belangrijkste vind, is dat de film een aantal Marokkaanse toeschouwers er toe heeft aangezet om ondanks de zware barrière, voor het eerst te gaan praten met de kinderen die ze al jaren dag in dag uit op straat voorbijliepen. Dat is het mooiste compliment dat je mij kunt geven.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.