Gewoon illegaal

Alag Gambat kwam zeven jaar geleden met zijn kinderen Tolga en Nomina vanuit Ulaanbatar, Mongolië naar België. Enkele maanden later arriveerde ook zijn vrouw Toya. Na een verblijf in de opvangcentra van Sint-Truiden en Kapellen verhuisden ze naar Antwerpen.

Het is ochtend en iedereen heeft het druk. Tolga en Nomina moeten naar school, Alag en Toya naar hun werk. Boterhammen worden gesmeerd, het juiste paar schoenen wordt bij elkaar gezocht, haren worden nog snel goed gelegd, …

Het lijkt in bijna alles op het ochtendritueel van een Vlaams gezin. Maar zolang Tolga geen papieren heeft, zal hij op het einde van zijn middelbaar onderwijs geen diploma krijgen. Zolang Alag niet geregulariseerd wordt, zullen werkgevers hem proberen uit te buiten -zoals in het verleden gebeurd is, twaalf uur werken voor nog geen vijftig euro. ‘We hebben gelukkig wel een OCMW-attest voor dringende medische hulp’, zegt Toya later. Nadat hun eerste aanvraag op regularisatie is afgewezen, hopen ze deze keer op goed nieuws. ‘Ondertussen werken we hard en proberen we onze kinderen hier een toekomst te geven’, zegt ze terwijl het vlees staat te koken volgens Mongoolse traditie.

Later die avond, net voor ze naar haar cursus Nederlands vertrekt, zegt ze nog: ‘We kunnen onmogelijk terug. Mijn kinderen hebben hier een leven!’
‘In principe wil ik niet geholpen worden hier, ik wil gewoon de kans krijgen om zelf dingen te kunnen realiseren’, zegt Serge Poba. Hij woont met zijn twee kinderen, Chloe en Delice, en zijn vrouw Nadine in Antwerpen. Zijn oudste kind is nog in Congo. Serge heeft nu voor de tweede keer een aanvraag ingediend tot regularisatie.
Kort na onze eerste ontmoeting vertelt Julia dat ze geregulariseerd wordt. Ze krijgt papieren. Julia Albano, die uit Angola vluchtte voor de burgeroorlog, is alleenstaand. Maar alleen is ze zeker niet. Ze wordt geholpen door een netwerk van mensen die uit gelijkaardige situaties komen. Ook de protestantse kerk zorgt voor veel steun. Geloof zorgt voor hoop, gedeelde hoop zorgt voor sterke familiebanden.
Woensdagmiddag op school bij Layla. Een versierd lokaal gevuld met ouders van allerlei nationaliteiten. Alle kinderen van Layla’s klas studeren af. Ze gaan van de kleuterklas naar het eerste leerjaar. Rachman, haar broertje van zes, zal volgend jaar ook mogen deelnemen aan deze ceremonie. Layla’s ouders, Sepijat en Selim hadden graag foto’s van het moment dat hun dochter haar “diploma” krijgt van de mijnheer de directeur. Zeven jaar geleden zijn ze hals over kop gevlucht uit Tjetsjenië. Dat was hun enige optie, weg van de bombardementen en de smerige oorlog. ‘Negentig procent van alle mensen uit Tsjetsjenië krijgt papieren, behalve wij’, klaagt Selim. Selim heeft ook een tijd in Rusland gezeten en denkt dat zijn familie daarom niet worden geregulariseerd. De tweede aanvraag loopt.
De fototentoonstelling Gewoon illegaal loopt van september tot december op verschillende plaatsen in Antwerpen. Meer info op www.de8.be.