GGO’s lossen de honger in de wereld niet op

Mensen met honger, zijn mensen die arm zijn en ze wonen voornamelijk op het platteland. Investeren in duurzame familiale landbouw is daarom de weg die moet gevolgd worden. ‘Inzetten op een verhoogde productie alleen — zal geen significante bijdrage leveren aan de strijd tegen honger en ondervoeding, als dit niet gecombineerd wordt met hogere inkomens voor de armsten, in het bijzonder kleinschalige boeren in het zuiden’ concludeerde de Speciale Rapporteur van de VN voor het recht op voedsel onlangs.

90% van de ggo-gewassen groeien vandaag in de VS, Brazilië, Argentinië en Canada. Het gaat hier over mais (voor veevoeder en ethanol), soja (veevoeder) en katoen. 10 bedrijven beheersen de markt van ggo-zaden én de markt van de bijhorende agrochemicaliën. De afhankelijkheid van Monsanto-soja in Latijns-Amerika werd hierdoor enorm. Ggo’s zijn ontworpen om gebruikt te worden in een landbouwmodel dat intensief gebruikt maakt van externe grondstoffen, energie en kapitaal. Een model dat niet in evenwicht is met de plaatselijke ecosystemen en verantwoordelijk is voor de uistoot van een behoorlijke hoeveelheid broeikasgassen.

Door te investeren in agro-ecologie kan de productie sterk verhogen, worden inkomens gegenereerd daar waar armen wonen en wordt een negatieve milieu-impact vermeden. Armoedebestrijding en voedselproductie worden zo gekoppeld. We worden in deze visie gesteund door een groot aantal recente publicaties over het thema, zoals de International Assessment of Agricultural Knowledge, Science and Technology for Development (2008) of het rapport van de Speciaal Rapporteur voor het recht op voedsel (2011).

Ggo’s zijn een geslaagd commercieel model voor een beperkt aantal bedrijven. Maar het is niet realistisch om te verwachten dat nieuwe ggo-gewassen plots wel compatibel zouden zijn met een agro-ecologisch landbouwsysteem. Ze zijn ook niet ontworpen met dat doel voor ogen.