Goed bedoeld

Wie echter een degelijke analyse verwacht om die –toch behoorlijk scherpe stelling– te onderbouwen, is eraan voor de moeite. Er worden weliswaar een aantal mensen geciteerd die elk in hun eigen woorden de mantra herhalen of opgevoerd worden als levende bewijzen ervan, maar bijna nergens krijgt de beschuldiging een concrete en stevige onderbouw.
Dat leidt meer dan eens tot gratuite uitspraken als: ‘Die ontwikkelingswerkers waren in Holland mensen van het kaliber dertien in een dozijn. In Benin hadden ze de macht van de valuta. En hoewel die macht voortkwam uit het onvermogen van de ander, schaamden ze zich niet, maar lieten zich gelden.’ Bovendien is het verhaal diep verankerd in het Nederlandse ontwikkelingsdenken van het midden van de jaren negentig, de fameuze eco-operation waarmee Nederland de inzichten van de Aardetop van Rio vertaalde in een bevoorrechte band met Bhutan, Costa Rica en Benin. Dat is geschiedenis en hoogstens relevant omdat het aantoont hoe snel de modes in de ontwikkelingssamenwerking veranderen, terwijl de armoede grotendeels dezelfde blijft.
Toch is Wie goed bedoelt een leuk boekje om een winteravond mee door te brengen. Driekwart van het boek gaat immers over Ombres reis naar Benin. Ze beschrijft op bijna zakelijke maar tegelijk fijne wijze haar wedervaren als zwarte Surinaamse die nogal uitgesproken Hollands blijkt te zijn. Achteraan in het boek zijn recentere bijdragen opgenomen die Ombre in Suriname geschreven heeft en die geen organische band hebben met het verhaal van het oorspronkelijke boek –tenzij men aanvaardt dat alle verhalen die zwarten als voorwerp hebben wel met elkaar te verbinden zijn. Maar we nemen graag aan dat dat niet de bedoeling was van de auteur.
Wie goed bedoelt. Zin en onzin van ontwikkelingshulp door Ellen Ombre is uitgegeven door Arbeiderspers. 188 blzn. ISBN 978-90-295-6378-9