Goed georganiseerd

Wij staan er dan ook niet meer van te kijken als het financieel schandaal van de week de nieuwsberichten haalt. Of het nu om Adecco, Parmalat, Enron, WoldCom of Lernhout&Hauspie gaat, er is duidelijk iets aan de hand met de grote, beursgenoteerde bedrijven. Het kloppende hart van de vrijemarkteconomie vertoont een cardiogram waarvan zelfs het sanitair personeel van het ziekenhuis kan zien dat er een infarct dreigt. De “creatieve boekhouding” van Parmalat deed wellicht 10 miljard euro verdwijnen. Enron had 17, 5 miljard dollar schulden weggemoffeld. De Nederlandse grootdistributeur Ahold bleek zijn winst vorig jaar met 970 miljoen euro overschat te hebben. Om opnieuw orde op zaken te stellen, deed Ahold daarna een beroep op de Zweedse topmanager Anders Moberg. Die mag rekenen op een vergoeding die kan oplopen tot 10 miljoen euro per jaar. Eigenlijk zouden we die cijfers telkens nog eens in oude Belgische franken en met alle nodige nullen moeten neerschrijven, zodat u nog een beter besef heeft van de bedragen die hier genoemd worden.
De “creativiteit” van de ondernemers is niet alleen groot in het verduisteren van gigantische sommen harde valuta, maar ook in het versluieren van de feiten. Bij Adecco hadden ze het half januari over “materiële zwakheden bij de interne controle van de cijfers”. Fausto Tonna, tot maart 2003 financieel directeur bij Parmalat, doceerde jarenlang over het belang van ethiek en transparantie voor de bedrijfsvoering. Diefstal en bedrog zijn termen die te cru klinken voor managers van dit niveau, al is de realiteit van wat zij doen nog brutaler dan wat zulke oude woorden doen vermoeden.
Vlak voor Kerstmis, enkele dagen nadat Mobistar de aankondiging van het bestuursmandaat voor Annemie Neyts publiceerde en op dezelfde dag dat het Parmalatschandaal de krantenkoppen haalde, werd mijn portefeuille gestolen in de trein. De dieven - goed georganiseerd zoals het hoort - blijken recht van het Centraal Station naar een dure winkel gelopen te zijn, en hebben daar op mijn kosten voor 2118 euro kleren van Giorgio Armani gekocht. Dat laatste is niet echt een detail. Ik haat het als er iets van me gestolen wordt, en zeker als het niet is om de hongerigen te voeden, maar om de rijken te kleden. Maar wat is 2118 euro, in vergelijking met de bedragen die nette heren en dames, soms op volkomen legale wijze maar steeds vaker ook op volkomen frauduleuze wijze, in de zakken van hun eerlijk betaalde maatpakken stoppen? Wij zouden willen pleiten voor meer blauw op de beurs: meer controle en meer feitelijke straffen. Volgens enkele blauwe excellenties helpt dat tegen criminaliteit.