Hallo satelliet: Al-Hurra, de stem van Amerika

Haar tante kijkt liever naar Al-Hiwaar, De Dialoog, een zender uit Londen met veel  interesse voor de Arabische actualiteit en voor het leven van Arabisch sprekenden en moslims in Europa. Maar de ouders van Imane noch haar tante kennen Al-Hurra, de satellietzender die de Amerikanen naar aanleiding van de oorlog tegen Irak in 2004 opgericht hebben.
Farida, die ook tot de eerste generatie Marokkaanse immigranten behoort, botst soms wel al zappend op Al-Hurra. Maar ze kijkt nooit lang televisie. Met de oorlog in Irak is haar hoop op een betere wereld vervlogen en ze gelooft niet meer dat nieuws de kracht heeft om daar iets aan te veranderen. Haarzoon Noureddine blijft echter een trouwe kijker van Al-Jazeera. Hij kent de ontstaansgeschiedenis van Al-Hurra en dat is voor hem reden genoeg om nooit op die zender af te stemmen.
Met Al-Hurra, De Vrije, wilde de regering Bush de Arabische kijker tonen dat Amerika niet de vijand is. Ze wilde de Amerikaanse visie op de wereld kenbaar maken en waarden als democratie en mensenrechten uitdragen. Via betrouwbare informatie moet het vertrouwen van de Arabische publieke opinie te winnen zijn, was de redenering. Uiteraard wist men dat dat geen gemakkelijke opdracht zou zijn van meet af aan werd verkondigd dat dit een langetermijnproject was.
Al-Hurra wijkt spoort met wat de Arabische kijker bezighoudt. Het Israëlisch-Palestijns conflict staat centraal in de berichtgeving en wordt met een ijzige afstandelijkheid benaderd. De aanpak is veel minder kritisch ten opzichte van het Israëlisch beleid in de bezette gebieden dan bij pakweg al-Jazeera, maar zowel Palestijnse als Israëlische leiders en Amerikaanse deskundigen komen aan bod om hun kijk op de zaak te geven.
Irak is ook vaste prik op Al-Hurra, waar aan het land een speciale rubriek is gewijd. Maar ook de politieke actualiteit in andere Arabische landen krijgt aandacht. En wanneer over de verkiezingen in Koeweit bericht wordt, wordt de nadruk gelegd op het feit dat de islamisten er tegen de deelname van de vrouw aan de politieke besluitvorming zijn.
De positie van de vrouw is trouwens ook één van de vaste thema’s van Al-Hurra. Of het nu over seksegelijkheid gaat, over politiek of over literatuur, het is telkens vooral de progressieve stem die aan het woord komt. En daar is een publiek voor. Maar of dit genoeg is om de harten van de Arabische publieke opinie voor het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten te winnen is zeer de vraag. Tenzij er echte veranderingen in dat beleid komen.