Het blijft een taboe

85 procent van de vrouwen in Pakistan is slachtoffer van geweld, van verkrachting over aanvallen met zuur tot huiselijk geweld. Onvolledige statistieken verbergen de ware omvang van het probleem. Door een gebrek aan omkadering en een degelijk juridisch systeem voelen vrouwen zich niet beschermd en doen ze nauwelijks aangifte.

Verkrachting en seksueel geweld blijven een taboe. Slachtoffers worden gestigmatiseerd, daders zelden gearresteerd of berecht. In tegenstelling tot de recente protesten in India is er in Pakistan zelden verontwaardiging rond verkrachtingszaken. Zelfs de brutale groepsverkrachting van Mukhtar Mai leidde niet tot veel publieke ophef. Een verkrachting rapporteren brengt immers schande voor de familie en zelfs de hele buurt. Families van slachtoffers worden vaak lastiggevallen en gechanteerd om de zaak te laten vallen.

Pakistan is een conservatief land. De meeste Pakistanen wonen op het platteland, waar een informeel juridisch en tribaal systeem in voege is. Vrouwen worden soms letterlijk verhandeld als vee en gebruikt om meningsverschillen onder families te regelen in jirga’s (dorpsraden). Die kunnen een verkrachte vrouw zelfs verplichten haar aanrander te huwen.

In 1994 richtte voormalig presidente Benazir Bhutto het eerste vrouwenpolitiestation op. Dat zou de drempel moeten verlagen om een verkrachting aan te geven. In de praktijk blijken de meeste vrouwelijke agentes echter nauwelijks bevoegdheden te hebben.

Vrouwenrechtenorganisaties vragen net als in India een aanpassing van de verkrachtingswetten en een striktere toepassing van de reeds bestaande wetgeving.

Wendy Marijnissen is freelancefotografe en werkt al enkele jaren aan een project rond seksueel geweld tegen vrouwen in Pakistan.