Het favoriete festivalmoment van Maarten Lambrechts

Couleur Café was in mijn studententijd zo ongeveer de jaarlijkse overgang van de examenperiode naar de vakantie. Bij het betreden van het festivalterrein van de editie van 2000 kreeg ik van festivalsponsor Fortis een wedstrijdformulier in handen om twee VIP-tickets te winnen. Niet veel later hadden we deze, dankzij de laatste 2 nummers van de bankkaart van mijn vriendin, in handen. Gratis cocktails en een glimp van de wereldmuzieksterren backstage waren ons deel!

Voor mij waren de sterren op de affiche dat jaar de exponenten van de kruisbestoven hiphop: Postmen (hiphop meets reggae), Orishas (hiphop meets latin) en The Herbaliser (hiphop meets jazz). Maar ook Sergent Garcia, die het jaar voordien met zijn CD Un poquito quema’o de salsamuffin had uitgevonden, een mengeling van salsa en reggaemuffin. Frontstage bouwde hij een energiek feestje, backstage gaf hij na het optreden mijn vriendin een vette knipoog. De gedachte aan die knipoog maakt haar nog steeds wat week in de knieën.

Sergent Garcia zingt Todo eso va a acabar mal (Alles gaat slecht aflopen) op een festival in Frankrijk, juni 2011.

Misschien is het als jonge dertiger al mijn eerste ‘vroeger-was-alles-beter’-reflex, maar mijn zorgeloosheid van 2000 heeft anno 2011 wel plaatsgemaakt voor donkere wolken: de euro verkeert in zware crisis, 11 september, met heel zijn nasleep van aanslepende oorlogen, viert bijna zijn tiende verjaardag en België zit al vier jaar in het moeras van een politieke impasse. Gelukkig verlicht muziek nog steeds de zeden: Sergent Garcia stond ook dit jaar op Couleur Café en naar verluid bouwde El Sargento als vanouds weer een feestje.