Het klimaat verandert, het beleid niet

Harlan Watson, klimaatonderhandelaar namens de Amerikaanse regering, zegt dat de VS nu aan een “nationaal reductieprogramma” werkt. Met een gemiddelde uitstoot van 19,7 ton kooldioxide per persoon in 2004, en meer dan zeven miljard ton in totaal, dragen de Verenigde Staten voor 25 procent bij aan de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen.
Volgens Watson is de Amerikaanse overheid “goed op weg om de reductiedoelen te halen die in 2002 zijn opgesteld om de emissie-intensiteit met 18 procent te verminderen voor 2012.” Alleen al in 2005 verminderde die intensiteit volgens hem met 2,5 procent. Dat is veel meer dan de 1,9 procent die gemiddeld werd gehaald in de periode van 1990 tot 2005.
Watson erkende dat de Amerikaanse regering zich niet wil onderwerpen aan een internationaal regime om de uitstoot verplicht te beperken. Milieuorganisaties vrezen dan ook dat een rondetafelconferentie in Washington, met de regeringsleiders van vijftien landen, een schijnvertoning wordt.
‘De tijd van de kleine pragmatische stapjes is voorbij. We hebben vandaag nood aan een fundamenteel nieuwe aanpak, aan een langetermijnvisie die de verschillende aspecten met elkaar verbindt’, zegt de Ierse ecologiste Jacqueline McGlade in MO*. ‘De toekomst waarvoor we nu de fundamenten leggen, zal er totaal anders uitzien dan de wereld van vandaag. We hebben daarom dringend nood aan een nieuwe, gemeenschappelijke visie om cruciale beslissingen te kunnen nemen’.

Verwoestijning

Volgens Teo Oberhuber, coördinator van de niet-gouvernementele organisatie Environmentalists in Action, moeten de Verenigde Staten ook lid worden van de VN-conventie die verwoestijning moet bestrijden. “Dat land moet door andere landen onder druk gezet worden, anders blijft het een inactief lid van deze conventie. Die zou een effectief middel moeten zijn tegen verwoestijning, maar tot nu toe is daar weinig van gebleken”, zegt Oberhuber.
In droge regio’s in Latijns-Amerika, Afrika en Azië zijn meer dan twee miljard mensen afhankelijk van landbouw. De verwoestijning heeft negatieve gevolgen voor 1,2 miljard van hen, blijkt uit cijfers van de Verenigde Naties.

Voedselschaarste

In China is dit jaar bijvoorbeeld 11 miljoen hectare landbouwgrond getroffen door de droogte, ruim twee miljoen hectare meer dan het gemiddelde van de voorbije jaren. Dat is, volgens het hoofd van het Chinese planbureau, de tol van de klimaatverandering. Volgens Chinese staatsmeteorologen volstaat een temperatuursstijging van één graad om de verdamping van het oppervlaktewater met zeven procent te verhogen.
De wetenschappers gaan ervan uit dat de klimaatverandering de jaarlijkse graanoogst met 10 procent zal doen krimpen. Dat zou betekenen dat er nog eens 50 miljoen ton minder beschikbaar zou zijn op een markt die nu al erg gevoelig is voor prijsstijgingen. In juli steeg de index van Chinese consumptieprijzen tot 5,6 procent, het hoogste niveau in tien jaren en ver boven de drie procent die de regering als doel had gesteld voor het hele jaar.
De Chinese leiders reageren bijzonder nerveus op de inflatie, omdat op 15 oktober het zeventiende congres van de Communistische Partij moet plaatsvinden. De communisten zijn niet vergeten dat de democratische protestbeweging van 1989 op het plein van de Hemelse Vrede in Peking ook begon met onvrede over hoge prijzen.

Hernieuwbare energie

De Chinese Nationale Ontwikkelings- en Hervormingscommissie heeft alvast aangekondigd de CO2-uitstoot te willen verminderen door tegen 2020 zo’n 15 procent van de energie uit hernieuwbare bronnen te halen. De overgang naar hernieuwbare energiebronnen zal China zo’n 98 miljard euro kosten. Waterkrachtcentrales moeten tegen 2020 goed zijn voor een totaal vermogen van 300.000 Megawatt; in 2005 was dat nog 170.000 Megawatt. Voor windenergie mikt China op een geïnstalleerd vermogen van 30.000 Megawatt, voor zonnecellen op 1.800 Megawatt.