Het leven is elders

Zijn ouders zijn er geboren. Zijn grootouders zijn er geboren. Zijn overgrootouders en zijn betovergrootouders zijn er geboren. Nicolas Cowez (29) groeide op in Bowez, een dorpje van niemendal in de buurt van Chimay, dat bijna van de kaart afvalt. Omdat zijn vader agronoom was, werd hij het ook. Zo ging dat nu eenmaal. Als agronoom kwam hij veel bij de plaatselijke boeren over de vloer. Hij bewaart er niet zulke goede herinneringen aan. Hij herinnert zich eigenlijk vooral dat eeuwige geklaag.

Het leven moest elders zijn. Zoals zoveel jongens uit zijn streek verhuisde hij naar Brussel. Schaarbeek in zijn geval. Dat was al een beetje de grote wereld: vreemde talen, vreemde etensluchtjes in het trappenhuis. Hij ging reizen. Woonde zes maanden in Ierland, drie maanden in IJsland. Maar intussen droomde hij van Afrika. Hij houdt wel van contrasten. En hij heeft geen zittend gat.

Hij had geluk: hij kon aan de slag als vertegenwoordiger bij een internationaal bedrijf dat Japanse en Amerikaanse bulldozers en graafmachines verkoopt aan Canadese en Australische mijnexploitanten in Afrika. De voorbije maanden was hij in Marokko, Zambia, Gabon, Kameroen en Congo _ hij heeft intussen bijna het hele continent bereisd. Genoeg om te weten hoe groot de verschillen zijn tussen, bijvoorbeeld, de Maghreblanden en Zuid-Afrika.
Er wordt over Afrika veel te veel in algemeenheden en clichés gepraat. In zijn Henegouwse dorp dachten ze dat Afrikanen de godganse dag op hun luie reet in de zon zitten. Dat beeld heeft hij moeten bijstellen. Afrikanen lijken nonchalant, dat wel, maar hij weet niet of dat aan hun manier van leven ligt of aan onze manier van kijken.

Corruptie? Zelf heeft hij daar nog niet mee te maken gekregen, maar hoe zouden Chinese bedrijven die in Zambia geen mijnbouwconcessie hebben daar aan hun kobalt- en kopererts komen? Dat wordt gewoon gestolen natuurlijk. Toch zou hij liever niet te hoog van de toren willen blazen: probeer in Afrika maar eens uit te leggen wat er in Charleroi allemaal gesjoemeld en geritseld wordt.

Hij slijt zijn dagen vooral in vliegtuigen en hotelkamers _ every inch a businessman. Maar daarom heeft hij nog geen bord voor zijn kop. Natuurlijk beseft hij dat westerse bedrijven die in Afrika investeren in de eerste plaats hun eigen profijt najagen. Daar is niks mis mee, vindt hij, zolang de Afrikanen er zelf ook beter van worden. Neokolonialisme? Dat zijn van die grote woorden.
Het liefst zou hij zich metterwoon ergens in West-Afrika vestigen, want wat weet hij nu echt van Afrika? Dat komt nog wel. ‘Je veux bouger.’ Een mens moet in beweging blijven.