Honger ook in Europa nog een probleem

De Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO) schat dat er op het
Europese continent naast alle zwaarlijvigen ook 9,5 miljoen mensen leven die
elke dag honger moeten lijden. Chronische ondervoeding treft bijna zes
miljoen inwoners in Azerbeidzjan, Armenië, Georgië en Moldavië en drie
miljoen mensen in de Balkan. De belangrijkste oorzaken van de honger in
Europa zijn gewapende conflicten, armoede, natuurrampen, een slecht
landbouwbeleid en het verdwijnen van sociale vangnetten.

Gelukkig wordt de situatie in veel landen langzaam beter. Globaal genomen
groeien de economieën in Midden- en Oost-Europa al drie jaar aan één stuk -
ook voor dit jaar zijn de vooruitzichten goed. De armoede in de
transitielanden nam de afgelopen jaren af. In de landen van het voormalige
Joegoslavië heerst er weer meer politieke stabiliteit. En op veel plaatsen
werden er in het oogstseizoen 2000-2001 recordoogsten binnengehaald.

De Regionale Conferentie voor Europa van de FAO boog zich op Cyprus ook over
andere gevaren. Ook de verwoestijning en een gebrek aan irrigatiewater
kunnen de voedselproductie in Europa negatief beïnvloeden als er geen
corrigerende maattregelen komen. De problemen die Spanje op dat vlak heeft,
zijn al lang bekend, maar ook Zuid- en Midden-Italië maken nu bijvoorbeeld
uitzonderlijke droogteperiode door die al voor 1 miljard euro schade heeft
aangericht.

En dan zijn er natuurlijk ook de gevaren die ziekten en de besmetting van
voedingsmiddelene met giftige stoffen veroorzaken. Op dat vlak is de
kwetsbaarheid van de grootschalige Europese landbouw de voorbije jaren
voldoende geïllustreerd. Met de oprichting van een Europees agentschap voor
Voedselveiligheid heeft de EU wel al een belangrijke stap gezet.

Maar volgens de deelnemers aan de vergadering in Nicosia kan het Europese
continent enkel het hoofd bieden aan alle rampen die op de loer liggen als
er meer regionale samenwerking en uitwisseling van informatie komt, als er
maatregelen worden uitgewerkt die betrekking hebben op de hele voedselketen
en als de samenwerking tussen overheden, producenten en consumenten
verbetert. In de landen die met een gebrekkige voedselvoorziening kampen,
moeten er mechanismen komen die toelaten dat er snel alarm wordt geslagen
als de situatie kritiek wordt; de rijkere landen moeten daarop snel met de
nodige hulpleveringen kunnen reageren.