'Ik hoef mij niet te schamen'

België komt hier niet dikwijls in het nieuws, alleen met ‘spectaculaire’ dingen zoals een communautaire vechtpartij in een Brusselse randgemeente, een treinramp en deze keer het schandaal rond een ontslagnemende bisschop. Of ik mij niet een beetje schaam, als Belg, vandaag? Neen.
Ik maak de vergelijking tussen twee bisschoppen die deze week in het nieuws zijn. Bisschop Vangheluwe en de Colombiaanse kardenaal Castrillon. De laatste wordt ervan beschuldigd een pedofiele priester de hand boven het hoofd te houden. Hij zou ook een brief geschreven hebben aan een Franse confrater die de zaak in de doofpot hielp. Een geplande misviering bij de latinogemeenschap in Washington moet worden afgelast wegens het protest aldaar tegen zijn aanwezigheid. Castrillon spreekt van een complot tegen de kerk. Hij ontkent het probleem niet maar ziet dat als geisoleerde gevallen.
Bovendien, zegt hij, heeft de kerk de geëigende structuren om op te treden tegen gevallen van pedofilie en andere misbruiken. De maatschappij hoeft zich dus niet te mengen in deze zaken. Het probleem opkloppen heeft alleen als doel de kerkstructuur te ondermijnen. Het celibaat is niet de oorzaak van dit probleem, het zijn de homofielen. Begrijpen wie kan.
Pedofilie is ook in de Colombiaanse kerk aanwezig maar in de tijd dat ik hier ben heeft die kerkstructuur nog nooit opgetreden. Het geweten van Vangheluwe heeft wellicht als meer dan 25 jaar geen rust. De huidige commotie heeft wellicht bijgedragen tot zijn bekentenis en ontslag. Maar wat kon hij beter doen? Zonder goed te praten wat hij lange tijd geleden deed wens ik hem die gewetensrust graag toe. Ook zijn slachtoffer en zijn familie verdienen dit.
De katholieke kerk, op wereldvlak, staat in deze crisis voor een ongelofelijke uitdaging: een menselijkere structuur waarin haar bedieners niet ontzegd worden van één van de meest menselijke behoeften: de seksualiteit. Als het onstlag Vangheluwe bijdraagt tot deze vernieuwing, hoef ik mij niet te schamen.