Imran Akhtar: op de weegschaal van Allah

Zijn ernst, vastberadenheid en geloofsijver onderscheiden hem van elke negentienjarige laatstejaarsstudent van de humaniora. De islam beheerst zijn hele leven. Toch is dat ooit anders geweest. Op zesjarige leeftijd had Imran een hekel aan de koranlessen die hij van zijn vader in de moskee moest volgen. Zodra hij echter het Arabisch onder de knie had, werden deze lessen een spel voor hem. Hoe langer het koranvers, hoe groter de uitdaging. Op negenjarige leeftijd kon Imran de hele koran uit zijn hoofd reciteren. Op deze leeftijd kwam hij via zijn vader in aanraking met de Pakistaanse ‘Jamaat al-Islamiya’.

‘Deze islamitische cellen gaan van moskee tot moskee en dragen de islamitische boodschap uit in de hele wereld. Hun doel is het de moslims dichter tot God te brengen door hen te onderwijzen in de juiste beginselen van de islam’, legt Imran uit. Hoe grondiger Imran zich verdiepte in de islam, hoe meer hij erover wou weten. Zijn jonge hersenen zogen als een spons elk stukje informatie op. Imran nam die informatie niet zomaar op, maar stelde heel wat in vraag. Door zijn openheid en welbespraaktheid nam Imran op veertienjarige leeftijd de taak van de emir, de spirituele leider van de Jamaat, op zich door de islam aan de zoekende moslims uit te leggen. En hij doet dat op een heel meeslepende manier. Imran jongleert voortdurend met koranverzen en uitspraken van de profeet Mohammed, maar is nooit opdringerig. Hij probeert zijn medemoslims te overtuigen door zijn welbespraaktheid en kennis. Imran: ‘Wij verkennen samen met de moslims de islam en ontdekken met hen de schoonheid en goedheid die vervat is in de islam, zodat ze voor altijd dat pad blijven bewandelen.’

De manier om dat pad te bewandelen is niet vrijblijvend. Allerlei regels en voorschriften bepalen de weg voor ieder die een ‘echte’ moslim wil worden. Imran houdt zich aan deze welbepaalde regels. De minste handeling wordt voorafgegaan door verschillende koranverzen. Op het absurde af. Deze islambeleving is eigen aan de Pakistaanse Jamaat al-Islamiya, maar komt erg vreemd over in de rest van de islamwereld. Zijn moeder, een Algerijnse, heeft een hekel aan die ver doorgedreven regelgevingen en Imran op zijn beurt verafschuwt de nonchalante manier waarop zijn moeder haar eethuis leidt en haar religieuze plichten vervult. Hij laat niet na om haar daar -vriendelijk- op te wijzen. ‘Telkens als ik merk hoeveel moslims in mijn gemeenschap nauwelijks iets kennen over hun geloof, dan word ik echt triest en komt de leraar in mij naar boven’, zegt Imran. Maar hij is niet alleen een leermeester, hij is ook een gewiekst zakenman die sinds zijn veertiende een chic eethuis leidt in Elsene. Zelfs in zijn geloof steekt de zakenman de kop op: ‘Elke persoon die je de islam hebt bijgebracht, brengt je een stuk nader tot het paradijs. De verdiensten zijn oneindig en kunnen de weegschaal op de Dag des Oordeels in je voordeel laten doorslaan. En dat is toch wat een moslim wil, niet?’.