"India moet traditionele vroedvrouwen opnieuw inzetten"

Volgens een rapport van Human Rights Watch (HRW) is de kraambedsterfte in India tien maal hoger dan in China en zestien keer hoger dan in Rusland. In sommige delen van het land is het probleem nog erger geworden, ondanks speciale programma’s van de overheid, of misschien wel net door die programma’s.
In 2005 lag het percentage kraamsterfte op 450 per 100.000 geboortes, iets lager dan het gemiddelde in Zuid-Azië, dat op 490 geschat wordt. Volgens Unicef sterven jaarlijks 80.000 Indiase vrouwen aan een vermijdbare aandoening zoals een bloeding, eclampsie, bloedvergiftiging of bloedarmoede.
Het rapport van HRW, “No Tally of the Anguish: Accountability in Maternal Health Care in India” concentreert zich op de dichtbevolkte provincie Uttar Pradesh. Het toont aan dat de overheid er nog steeds niet in slaagt om zorg te verstrekken aan zwangere vrouwen. Er is sprake van discriminatie op basis van kaste, een gebrek aan verantwoording en beperkte toegang tot noodhulp als belangrijkste oorzaken van kraamsterfte.

MDG

Volgens Annie Raja, hoofd van de National Federation of Indian Women (NFIW), zijn de problemen voor een deel te wijten aan een blind beleid van de overheid om zo snel mogelijk de vijfde millenniumdoelstelling te halen, die kraamsterfte met drie kwart wil terugdringen tegen 2015. De Millenniumdoelstellingen zijn acht meetbare doelstellingen van de lidstaten van de VN om onder meer armoede, analfabetisme, milieuvervuiling en de discriminatie van vrouwen tegen 2015 zoveel mogelijk de wereld uit te helpen.
“Men gelooft dat kraamsterfte bestreden kan worden door meer geschoold personeel in te zetten bij bevallingen zonder rekening te houden met de realiteit op het terrein, zoals een gebrekkige infrastructuur en tekort aan personeel of middelen”, zegt Raja.
Millenniumdoelstelling 5 bepaalt onder meer dat zoveel mogelijk bevallingen door geschoold personeel gevolgd worden. India is daardoor snel begonnen met het uitfaseren van de “dai”, de traditionele vroedvrouwen. Ze worden gezien als ongeletterd, ongeschoold en moeilijk op te leiden om met geneesmiddelen om te gaan.
Tot 2005 werden de dai opgeleid, maar toen lanceerde India de “National Rural Health Mission”, en de dai werden systematisch vervangen door “Accredited Social Health Activists” (ASHA’s), die zwangere vrouwen moeten registreren en ze moeten overhalen om hulp te zoeken in een centrum van de overheid.
Maar er zijn problemen: de asha krijgt zo’n 12,8 dollar per bevalling in het ziekenhuis, maar als de zwangere vrouw daar niet tijdig geraakt, krijgt de asha niets en bovendien heeft ze geen opleiding als vroedvrouw.
Enkele dais hebben zich omgeschoold tot Asha, maar de voorwaarde van geletterdheid maakt het voor veel dais onmogelijk, ook al beschikken ze over veel kennis en ervaring. Bovendien zijn de dais van groot belang in de gebieden die veraf liggen van gezondheidscentra.
Daarom gaan er steeds meer stemmen op om de dais opnieuw een belangrijke rol te geven, eerder dan ze uit te faseren. Raja vindt dat millenniumdoelstelling 5 het best gehaald kan worden via millenniumdoelstelling 3: gelijkheid tussen mannen en vrouwen. “Er worden nog teveel beslissingen genomen over de openbare gezondheidszorg door mannen terwijl de stem van de vrouwen al te vaak genegeerd wordt.”
“Het is ook een kwestie van politieke wil. Een land dat zichzelf een ‘opkomende economie’ noemt, eerste klas dokters opleidt en medisch toerisme promoot, moet toch de millenniumdoelstellingen kunnen halen.”