Iran en Israël vechten om Latijns-Amerika

In verschillende landen, waaronder Nicaragua en Ecuador, werd een Iraanse ambassade geopend, andere landen kregen meer diplomaten over de vloer. De Iraanse president is vooral te vinden in gezelschap van ambtsgenoten van linkse signatuur.
In augustus reisde hij nog naar Brazilië voor een ontmoeting met president Lula en in 2007 was hij aanwezig bij de beëdiging van de Ecuadoraanse president Rafael Correa. Op die reis ontmoette hij ook Evo Morales (Bolivia), Daniel Ortega (Nicaragua) en Hugo Chávez (Venezuela).

Exclusieve oliemunt

Vooral met dat laatste staatshoofd heeft Iran de voorbije jaren de banden aangehaald. Behalve dat ze het eens werden over een hele reeks bilaterale handelsakkoorden en het uitwisselen van technologie, komen Venezuela en Iran –respectievelijk derde en vierde olie-exporteur ter wereld– ook vaak met dezelfde boodschap naar buiten als het over olie gaat.
Sinds 2007 pleiten zij binnen de Organisatie van Olie-exporterende Landen Opec voor het afschaffen van de dollar als exclusieve oliemunt. Er was een alliantie geleid door Saoedi-Arabië voor nodig om dat –voorlopig althans– te counteren.
Het zijn dergelijke anti-Amerikaanse acties die Venezuela en Iran ondanks hun grote verschillen wel vaker verbinden. Beide landen zijn erg gesteld op hun soevereiniteit, wat onder meer de steun van Venezuela aan Irans omstreden kernprogramma opleverde. Precies dat kernprogramma is een van de argumenten van Israel om actiever te worden in Latijns-Amerika. Het land stelt dat ‘het gevecht tegen de nuclearisering van Iran’ uitgebreid moet worden.
Maar er zijn ook economische redenen voor Israël om zijn aanwezigheid in Latijns-Amerika te vergroten. De landen die minister van Buitenlandse Zaken Lieberman op het continent bezocht, zijn stuk voor stuk lid van het handelsblok Mercosur, waarmee Israël in 2008 een vrijhandelsakkoord tekende. Het diplomatieke offensief van Israël is ook bedoeld om de ratificatie, die op zich laat wachten, te versnellen.