'Jongeren willen vooral politieke stabiliteit'

Kort

• Zanger en rijzende ster in Burundi
• Scoorde monsterhit met ‘Il est beau mon pays’
• Beste mannelijke artiest (Pearl of African Music Awards Burundi, 2010)
• Inspiratie: traditionele ritmes en spreekwoorden

Wie is Steven Sogo?
Ik heet Steven Irambona. Mijn artiestennaam is Sogo. Ik ben dertien jaar geleden, in 1997, met muziek begonnen. Ik tokkelde op gitaar. Intussen heb ik drie albums uitgebracht. Het eerste album kreeg de titel ‘Het Leven’, een tweede album ‘Vrede’ en het derde heet ‘Il est beau mon pays’, waarop elf tracks staan. Dat album heeft mij echt bekend gemaakt. Ik ben er heel fier op. Ik zing over Burundi en over de Burundezen, over dit mooie land.
Wat vertel jij over de jeugd in Burundi?
In het liedje ‘Il est beau mon pays’ niet echt veel, maar in andere wel. Ik praat veel over jongeren in Burundi, over de jeugd, over hun opvoeding. Zo is er een liedje ‘Mwanange’, wat wil zeggen ‘mijn kind’. Het verhaalt over het kind in Burundi. Ik geef raad aan onze kinderen. Ik toon hen goede vrienden, wat slechte vrienden zijn en ik probeer aan het kind uit te leggen dat hij moet groeien, studeren, werken, en andere personen opvoeden. Wij moeten een voorbeeld zijn voor onze ouders en voor ons land, voor Burundi dat ons leven gaf. In andere liedjes probeer ik de jeugd af te raden zich over te geven aan wraakgevoelens. Heeft iemand je kwaad gedaan? Dat was het verleden, wij leven in het heden. Je moet proberen vergeten en beter doen.  Je moet het verleden vergeten, dat ons kapotgemaakt heeft. Want vandaag is het nu. Het verleden is voorbij.
Je moet verder zien… zoals de Imbonerakure?
(lacht) Neen, neen. Je moet een betere toekomst dromen, voor iedereen.
Droomt de jeugd van een betere toekomst?
Natuurlijk wel. Daarom proberen wij de jeugd hier diets te maken dat zij zich niet verloren hoeven te voelen. In deze verkiezingsperiode spoor ik jongeren aan om te gaan stemmen, om goede projecten op stapel te zetten. Brengt iemand je in dwaling, laat hem dan vallen. Want na de verkiezingen, moeten wij voort. Wij willen een vredevol Burundi, waar iedereen kan werken en dromen wie hij wil zijn.
Hoe zou jij de aspiraties van de jongeren hier samenvatten? Wat willen Burundese jongeren bovenal?
Ik denk dat jongeren vandaag vooral stabiliteit willen, politieke stabiliteit. Zij willen kunnen studeren, sport beoefenen, werk hebben. Studeren en daarna ook werk vinden. Jongeren vandaag willen werken, dat is wat ze willen.
Iemand zei mij ‘in Burundi is een jongere nog minder van tel dan een vrouw’. Heb jij de indruk dat men in Burundi naar jongeren luistert?
Ik denk dat de jeugd in Burundi geen plaats heeft. Misschien zijn wij nuttig in deze periode van verkiezingen, waar men de jongeren opvrijt om stemmen binnen te halen. Maar de mentaliteit van Burundi kennende laat men ons achteraf gewoon vallen. Nu men stemmen wil, is het van ‘Oh jullie jongeren, wij houden van jullie’, maar in feite hebben jongeren geen plek in de Burundese samenleving. 
Misschien zou je beter liedjes maken voor de oude ‘mze’ zodat hun geesten evolueren?
Mijn publiek was vroeger oud. Want ouderen houden van mijn liedjes. Mijn muziek is kalm, zij is origineel. Vandaag is het in Burundi allemaal rapmuziek dat de klok slaat. Maar de klanken en teksten van onze traditionele muziek gaan verloren. Het is niet ook de hele tijd van ‘Je t’aime, je t’aime, je t’aime’. Mensen horen graag ook wel eens iets anders, niet? Mijn teksten gaan over het leven van alledag. Liefde heeft daarin zijn plaats, maar er is veel meer dan dat.
En hoe is jouw muziek?
Mijn muziek is modern, maar ik haal mijn inspiratie uit de traditionele Burundese muziek. Ik gebruik traditionele ritmes, waardoor ik een herkenbaar Burundees geluid creëer. Ik zing ook Burundese verhalen. Ik gebruik zegswijzen en Burundese ritmes. Ik breng een moderne melodie met mijn gitaar, maar de ritmes blijven herkenbaar, typisch Burundees.
Wat is jouw geliefde spreekwoord?
Ik weet het niet.
Is er een mooi gezegde over de jeugd?
Ja… (denkt lang na) Men zegt bijvoorbeeld: Uwanka Agakura, Abaga Umutavu. Hij die wil dat een jongere geen opgang maakt, moet hem in de kiem smoren. Wie wil dat een geit of een lam niet groot wordt, wurgt het vooraf. Wie niet wil dat de jeugd zijn talenten ontwikkelt, maakt best alles in de kiem kapot. Die negeert de jeugd best. Daar komt het eigenlijk op neer.
Dat is geen hoopgevende boodschap!
Inderdaad, het is niet echt een vrolijk gezegde, maar ik zie het als een oproep tot revolutie. Want hier bestaat de jeugd niet. Wij zijn hier, wij werken, maar zij die boven ons staan, doen alsof wij niet bestaan.
Beluister interview (Franstalig)