Kettingbotsing tussen bondgenoten

‘Wij kunnen niet verantwoordelijk gehouden worden voor het mislukte beleid of de blunders van anderen. Al Qaeda is niet in Pakistan ontstaan. Wij hebben Osama bin Laden niet uitgenodigd in Pakistan of Afghanistan’, sneerde premier Yousuf Raza Gilani in een parlementair debat de volgende dag. Op 11 mei stelde een evaluatiecomité van de Pakistaanse regering en het leger dat de overheid de hele samenwerking met de VS op het vlak van inlichtingenwerk zou herbekijken, in het licht van haar heilige plicht het grondgebied van Pakistan te beschermen tegen buitenlandse interventie. Midden in die oplopende ruzie werd voor de tweede maal op een half jaar tijd de naam van de CIA-directeur in Pakistan gelekt.

De Verenigde Staten hebben Pakistan nodig voor hun oorlog in Afghanistan. De bevoorrading van de troepen verloopt grotendeels over Pakistaanse wegen, en de strijd tegen de Afghaanse opstandelingen moet voor een goed deel op Pakistaans grondgebied gevoerd worden -en dus bij voorkeur door het Pakistaanse leger. Pakistan kan dan weer niet zonder de financiële steun van de VS, die grotendeels voor militaire doeleinden gebruikt wordt. Die afhankelijkheidsrelatie maakt de twee echter niet tot hartelijke bondgenoten.

Vanuit Pakistaans perspectief is vooral het gebrek aan respect voor de nationale soevereiniteit een gevoelig punt. Half april trok de bevelhebber van de Pakistaanse militaire inlichtingendienst ISI, generaal Pasha, daarom naar Washington met de vraag de bombardementen met drones -onbemande vliegtuigjes- stop te zetten en het aantal CIA-agenten in Pakistan terug te schroeven tot een absoluut minimum. Hij kreeg nul op het rekest. Daarop ging diezelfde Pasha samen met de Pakistaanse premier Gilani en legeropperbevelhebber Kayani bij de Afghaanse president Karzai pleiten om de VS te dumpen ten voordele van een veel betrouwbaarder partnerschap met China, volgens een bericht in de Wall Street Journal.

Toen senator John Kerry midden mei naar Islamabad trok om de plooien glad te strijken, vloog premier Gilani naar Beijing om er te praten over de gezamenlijke productie van gevechtsvliegtuigen en over de Chinese exploitatie van de Pakistaanse diepzeehaven in Gwadar. Gelukkig voor de Amerikanen laten de Chinezen zich niet zomaar voor de kar van Pakistan spannen, al betekent dat zeker niet dat China onbewogen toeziet hoe de VS zich militair installeren in de regio.