Kidnapping is in Latijns-Amerika doodgewone business geworden

Je stapt in je wagen als plots een man op je afstapt. Hij wil je ontvoeren,
zegt hij, terwijl hij een kleine revolver laat zien. Hij stapt samen met jou
je wagen in. Je begint te rijden. Hij laat je gsm’en. Aan een familielid
vraag je thuis een som losgeld klaar te houden. Je rijdt naar huis. Je
familielid houdt het geld klaar. Je mag uitstappen. De kidnapper gaat er van
door met het geld én je auto.

Deze soort van expreskidnapping is een nieuwe rage in Argentinië. In 2002
zouden er elke dag tien van zulke ontvoeringen hebben plaatsgevonden. De
daders zijn meestal jonge kerels, met weinig tot geen banden met het
criminele milieu, die je voor een bescheiden bedrag een halfuurtje de schrik
van je leven bezorgen. In Venezuela kan het nog eenvoudiger. Daar rijden de
ontvoerders je gewoon tot een bankautomaat. Je haalt je eigen losgeld zo uit
de muur.

Er zijn zoveel vormen van kidnapping als er landen in Latijns-Amerika zijn.
In Mexico zijn de “mochaorejas” of “orensnijders” berucht. In het
Midden-Amerikaanse land gaan ontvoeringen er nog primitief aan toe. De
ontvoerders zijn bekend als wrede bandieten, die de gewoonte hebben een oor
af te snijden als bewijs dat ze een slachtoffer gegijzeld houden.
Ontvoeringen in Mexico houden dikwijls verband met de drugshandel. In
Colombia bestaat er dan weer een direct verband met het politieke geweld.

Sinds 1997 werden volgens schattingen meer dan 18.000 Colombianen ontvoerd.
Dat maakt Colombia tot de “wereldmarktleider” van de ontvoeringindustrie.
In de twee eerste maanden van 2003 alleen werden 334 gevallen gemeld. Eén
slachtoffer op acht is nog een kind. Volgens de Colombiaanse ngo País Libre
liggen de werkelijke ontvoeringcijfers hoger, omdat maar twee derde van de
gevallen gemeld zou worden.

Maar waar in Colombia het aantal ontvoeringen stabiel blijft op min of meer
drieduizend gevallen per jaar, gaan de aantallen in Mexico, Venezuela en
Paraguay in stijgende lijn. In Mexico steeg het aantal ontvoeringen van 320
in 2001 tot 358, of bijna één per dag, in 2002. In Venezuela werden in de
jaren negentig gemiddeld per jaar vijftig mensen gekidnapt. In 2001 werden
er al 113 mensen ontvoerd. En in 2002 steeg het aantal tot 200. In Paraguay
is de stijging in relatieve termen spectaculair. Tussen 1973 en 2001 werden
slechts zes gevallen gemeld. In 2002 alleen werden tien mensen ontvoerd.

Ook in de aard van de ontvoeringen is een duidelijke evolutie merkbaar.
Vroeger waren ontvoeringen een middel in een politieke strijd; nu gaat het
om de centen alleen en is het een big business geworden. Tot in 2000
gebeurde er in Argentinië geen enkele ontvoering die alleen maar tot doel
had er geld bij te verdienen. Nu worden de ontvoeringen uitgevoerd door
groepen die zich helemaal gespecialiseerd hebben en over een de
organisatorische capaciteit beschikken slachtoffers op een goed moment te
ontvoeren en voor een hoog bedrag uit te wisselen.

In Colombia, het geboorteland van de kidnapindustrie, overlappen de motieven
tot ontvoering elkaar. Gespecialiseerde bendes ontvoeren slachtoffers in
opdracht van de opstandige guerrillero’s of de paramilitairen. De gewapende
rebellen van de Farc die Ingrid Betancourt gegijzeld houden, eisen de
vrijlating van gevangen Farc-guerrillero’s, maar willen ook een aardige cent
verdienen aan de vrijlating van de voormalige Colombiaanse
presidentskandidate.



Xml=3

Ref: LA PR HR