Kinderen verwerken aardbevingstrauma met een camera

Ik viel flauw toen de school instortte. Toen ik weer bijkwam, lag ik buiten. De wegen waren geblokkeerd en overal lagen dode mensen, we moesten over ze heen stappen. Maar ik ben nu niet bang meer, het leven is weer normaal aan het worden. Dat zegt een van de kinderen die de aardbeving in Pakistan vorig jaar overleefden en er een fototentoonstelling over maakten.

Bij de verwoestende aardbeving in Pakistan in oktober vorig jaar kwamen 80.000 mensen om. Tweeëneenhalf miljoen mensen raakten dakloos. Bedoeling van de expositie in de Pakistaanse hoofdstad is om in woord en beeld de ervaringen van de kinderen uit de opvangkampen weer te geven.

Ik was aan het afwassen toen de aardbeving begon, vertelt een ander kind. Mijn moeder zei dat we weg moesten rennen. Om mij hoorde ik geschreeuw en er lagen dode mensen op straat. Maar ik ben niet bang meer en ik kan het nu ook aan anderen vertellen.

Volgens het VN-Kinderfonds Unicef, is een op de vijf slachtoffers in de getroffen regio’s jonger dan vijf jaar. Veel kinderen die de beving overleefden, liepen hoofdwonden en botbreuken op. In sommige gevallen moesten ledenmaten als gevolg daarvan geamputeerd worden. Unicef schat dat ongeveer 20.000 kinderen ernstig gewond raakten.

Een aantal kinderen en jongeren uit opvangkampen deed mee aan een fotografieproject van Unicef en Community Speak, een vrijwilligersorganisatie. Het doel was om ze een mogelijkheid te geven om op een veilige manier hun ervaringen te delen, zegt Irene Sánchez van Unicef. Ze konden tegelijkertijd de basisbeginselen van fotografie leren.

Veertig kinderen tussen tien en zestien jaar, allemaal uit opvangkampen, deden mee aan het project. Na een training kregen ze een camera om het leven in het kamp in beeld te brengen. Ze maakten onder meer foto’s van familieleden, vrienden, onderwijzers, hulpverleners en wederopbouwwerk. Uit meer dan 2000 foto’s werden er veertig geselecteerd voor de tentoonstelling.

Tijdens de laatste van de vier trainingssessies selecteerden de kinderen zelf de foto’s, zegt Sánchez. Ze keken kritisch naar compositie, belichting en de betekenis achter de foto’s. De combinatie van praktische training en nadenken over hun ideeën en behoeften, hielp de kinderen om te ontdekken wat ze belangrijk vinden in het leven. Ook konden ze oefenen in het opbrengen van respect voor de mening van een ander, delen van ervaringen en onderhandelen.

Ik zie in deze tentoonstelling de moed en veerkracht van deze kinderen weerspiegeld, zegt Emrys Schoemaker van Community Speak. Uit de foto’s blijkt duidelijk dat mensen in het kamp onder moeilijke omstandigheden leven, maar de gefotografeerde mensen stralen ook blijheid, kracht en hoop uit.

Voordat we de tentoonstelling inrichtten, hebben we de kinderen gevraagd te tekenen wat ze het belangrijkste vonden in hun leven. Ze tekenden bijna allemaal een huis, zegt Schoemaker.

De wederopbouw is inmiddels zo ver gevorderd, dat ontheemden beginnen met hun terugkeer naar de dorpen. Maar dat betekent volgens Schoemaker niet dat het werk voor hulporganisaties af is. We willen graag dat er aandacht blijft voor de stem van de jongsten en dat hun ervaringen niet vergeten worden door volwassenen, zegt hij. (JS/ADR)

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.