Kirgizië: Na de opstand, het dagelijkse leven

Karin Borgouts fotografeerde het huiselijke leven in de Centraal-Aziatische bergrepubliek. Carl Uytterhaegen en Juliska Van Hauwermeiren verzamelden reacties van Kirgizische leeftijdsgenoten.
Aleksej Goerkin (27) werkt aan de American University of Central Asia in Bisjkek, als hoofd van het departement Journalistiek en Massamedia. ‘Het land gleed snel de dieperik in. Zakenlui in Bisjkek moesten vijftig tot zeventig procent van hun winst afdragen aan allerlei structuren die opgezet waren door de familie Bakijev, gewoon om te kunnen en te mogen bestaan. De toestand was onhoudbaar. Met de regimewissel is er hoop op verandering – als het nieuwe regime vertrouwen krijgt. Zal de jonge generatie politici het verschil maken? Ik weet het niet. Ik ben niet tegen meer jonge mensen in overheidstructuren, als ze bekwaam zijn. We hebben geen behoefte aan jongeren die luid roepen maar daarna niets weten te beginnen met de verworven macht.’
Aziz Moerzabekov (29) is vertaler en werkte in 2004-2005 korte tijd voor het ministerie van Cultuur. ‘Ik ben er toen uitgestapt vanwege het systeem van corruptie, maar nu wil ik graag opnieuw meewerken aan de ontwikkeling van mijn land. De jeugd moet het heft nu in handen nemen. Er zijn veel bekwame jongeren, maar die staan nu niet noodzakelijk vooraan op het podium. Eigenlijk zou de voorkeur moeten gaan naar de beter geschoolde jongeren om het land te leiden.’
Roeslan Isajev (28) werkt voor een lokale ngo en is als ingenieur geobsedeerd door energie-efficiëntie van rurale woningen. ‘Tachtig procent van de mensen leeft in landelijke, bergachtige gebieden waar dubbel zoveel investeringen en inspanningen nodig zijn om een zelfde levenscomfort te bereiken als in de vlakte of de stad. Ons enige kapitaal bestaat uit de mensen –een jonge generatie– en de natuurlijke rijkdom, vooral water. We moeten in Kirgizië, net als in de rest van de wereld, nadenken over het herstel van natuurlijke evenwichten en over de weg naar een duurzame ecologische en economische ontwikkeling. Hopelijk kunnen we daar nu mee beginnen.’
Aisoeloe Kasymbekova (33), werkt voor Handicap International in Bisjkek. ‘Ik hoop dat de nieuwe regering niet in de voetsporen haar twee voorgangers zal treden. Maar: ze zijn van dezelfde generatie, ex-Sovjetpolitici, en bovendien loert het gevaar van clanpolitiek steeds om de hoek. Aan menselijk kapitaal ontbreekt het niet, noch aan strijdvaardigheid voor een betere toekomst. Wel aan het bundelen van ideeën, het kiezen van een richting en een sterke leider die de verleiding van de corruptie kan weerstaan. We moeten zelf zorgen voor de ontwikkeling van ons land, op onze manier. Als dat gepaard gaat met vallen en opstaan, dan is dat maar zo. Uiteindelijk geraken we er wel.’
Almaz Mamarizajev (27), van Oezbeekse afkomst, werkt in de toeristische sector in het zuiden van het land, in Arslanbob. ‘Steeds meer toeristen vinden de weg naar Kirgizië, net als buitenlandse bedrijven. Door overheidssteun voor gebouwen en waterkrachtcentrales wordt het land welvarender. De vorige president, Bakijev, deed het nog niet zo slecht en zorgde ervoor dat de lonen van agenten, artsen en leraren en de pensioenen stegen. Van de nieuwe machthebbers verwacht ik dat ze leren van de buitenlandse contacten en relaties, en zo voor het land een goede toekomst uitbouwen. Het heeft geen zin om bij de pakken neer te zitten en te zeggen: Kirgizië is slecht. Veel landen zijn arm of kennen jaren van oorlog, de mensen hebben er geen huis of gezondheidszorg. In Kirgizië daarentegen zijn we vrij: we hebben veel ruimte, voedsel en een dak boven ons hoofd. Insjallah.’