Kweekvis steeds belangrijker voor voedselzekerheid in Papoea-Nieuw-Guinea

Jonah Bobogi, die op een eiland in het reservoir woont, heeft sinds 2005 een tilapiakwekerij. Hij is nu de meest ervaren kweker van de streek. “Van andere handeltjes kon ik niet leven, maar toen ik hiermee begon, wilde iedereen mijn vis kopen. Ik verdiende 300-500 kina (120-200 euro) per dag.”

Kooien

Vanaf het begin heeft hij hulp gekregen van de Nationale Visserijautoriteit (NVA), onder meer voor ontwikkeling en technologische kennis. Bobogi heeft nu zes broedvijvers, waar hij per maand 20.000 jonge visjes kweekt, voor de verkoop aan andere kwekers. Daarnaast heeft hij 12 kooien waar hij elk kwartaal 24.000 tafelgrote tilapia kweekt. Dat levert hem een inkomen op van 12.000 kina (4750 euro). Hij verkoopt aan markten, supermarkten en particulieren in de regio. Hij heeft ook een paar kooien waar hij met zijn familie zelf van eet.

Aquacultuur is wereldwijd het snelst groeiende voedselproductiesysteem. Het groeit sneller dan de bevolking en biedt al bijna de helft van de wereldwijde visvoorraad. Dat blijft toenemen, omdat de tien meest populaire vissoorten in het wild volledig overbevist zijn. 89 procent van de productie vindt plaats in Azië en Oceanië, waar mensen per jaar gemiddeld 25 kilo vis eten.

In Papoea-Nieuw-Guinea is aquacultuur echter nog niet zo groot. De meeste vis is er wild gevangen. Toch bestaat het al sinds de jaren vijftig, toen het werd ingevoerd in de rivierrijke Hooglanden.

Volgens Australische onderzoekers waren er in 2007 bijna 5500 viskwekers in het land, en tien- tot vijftienduizend boerderijen met visvijvers. 39 procent van de vis was voor eigen gebruik, de rest was grotendeels voor de lokale gemeenschap.

Commercieel

De NVA wil zich meer richten op commerciële kwekers, zegt Jacob Wani. “Toch is de vraag van kleine kwekers zo groot dat de meeste middelen nu door hen worden opgeslokt, vooral door tilapiakwekers.” Volgens Wani moet er vooral worden geïnvesteerd in kennis en infrastructuur, en moet de beschikbaarheid van voer en jonge visjes worden verbeterd.

De NVA heeft visvoerfabrieken opgezet in verschillende provincies en geeft kwekers subsidie voor visvoer.

Over het milieu zijn nog wel zorgen, onder meer over de effecten van de monocultuur op de biodiversiteit. Er wordt vooral tilapia, karper en forel gekweekt omdat lokale soorten niet geschikt gemaakt konden worden. “Wij adviseren kwekers om geen vis te kweken in natuurlijke meren waar de biodiversiteit groot is”, zegt Gideon Pama, aquacultuurspecialist van de NVA.

Een andere zorg is eutrofiëring, waarbij te veel ontlasting en voedselresten kunnen leiden tot vervuiling, zuurstofgebrek en giftige stoffen. Volgens Pama zijn de meeste kwekers echter kleinschalig en zijn nog geen ziektes uitgebroken.

Voor Papoea-Nieuw-Guinea is aquacultuur een belangrijke manier om de voedselproductie te vergroten. “De bevolking groeit snel, dus we zullen zeker een probleem krijgen met voedselzekerheid”, aldus Ralph Mana, bioloog aan de Universiteit van Papoea-Nieuw-Guinea. “Vooral tilapia heeft het potentieel om de bevolking van voedingsstoffen en voedselzekerheid te voorzien.”

Samen met andere organisaties zullen de universiteit en de NVA eind dit jaar een kwekerij openen voor reuzengarnalen, bedoeld voor onderzoek om uiteindelijk kwekers van kennis en techniek te kunnen voorzien.