Lichtend Pad komt opnieuw boven water

De hoogdagen van het Lichtend Pad zijn weliswaar verstreken. Toch zitten bloedige bomaanslagen in Lima, geweldadige afrekeningen op het platteland en de rode graffiti van hamer en sikkel die overal op gebouwen bevestigd stonden nog steeds vers in het geheugen van de Peruvianen gegrift.
Hoewel het verzet gebroken werd na de arrestatie van rebellenleider Abimael Guzman in 1992, zijn de wortels van de terroristische groepering nog steeds actief in de provincie Ayacucho, ten zuiden van Lima,  verscholen tussen het Andesgebergte en het regenwoud. Het Lichtend Pad heeft zich sindsdien in de luwte gehouden en richt zich uitsluitend op cocaïnehandel.
Toen president Alan Garcia onder de codenaam ‘Operacion Excelencia 777’ het bevel gaf om cocaplantages in de buurt van de Viscatan rivier te onteigenen van de guerrillastrijders, barstte het geweld opnieuw los. Het Lichtend Pad beet daarbij hardnekkig van zich af. Naast enkele hevige vuurgevechten, werd er in december een bevoorradingshelikopter van het leger beschoten. Eerder in het jaar kwamen er ook al soldaten om bij een bomaanslag op een militair konvooi.
Rebellen zonder ideologie 
Volgens Generaal Raymundo Flores, die de militaire operatie leidt, heeft het Lichtend Pad niet langer meer de dreiging waarmee het tijdens de vroege jaren ’90 het land teisterde.
‘De politieke ideologie van het Lichtend Pad is niets meer dan een dekmantel om aan narco-terreur te doen. Zij doen het enkel om het geld’, klinkt het.
Maar daar is niet iedereen het mee eens. Volgens journalist Gustavo Gorriti blijft de groepering zowel miltaire als politiek-ideologische ambities koesteren. ‘Tot nog toe heeft de organisatie nog geen zware verliezen opgetekend. Ze hebben wel terrein verloren tijdens het Viscatan-offensief, maar daartegen is een guerrillabeweging wel opgewassen.
Het Peruviaanse leger hoopt binnen 5 jaar de guerrilla volledig uitgeroeid te hebben. De omvang van het Lichtend Pad wordt momenteel geschat op slechts een 300 manschappen –bij de start van de burgeroorlog in 1980 waren dit er duizenden – maar de guerrillabeweging kan wel beschikken over een groter vermogen omwille van de drugsinkomsten. Hiermee kunnen zij gemakkelijk aanhang verwerven in afgelegen dorpjes waar iedereen in de drugshandel verwikkeld is. Doorgaans hebben deze dorpelingen geen uitzicht op elektriciteit, zuiver water of gezondheidszorg, dus zijn ze beter af met drugsgeld dan met overheidssteun.