Lijkenhuis Bagdad vertelt het echte verhaal

“Dit is mijn zoon! Hij werd gemarteld en vermoord, ik ben hem voor altijd kwijt!”, roept een vader bij het centrale lijkenhuis in Bagdad. De instelling ontving dit jaar elke maand meer dan duizend lichamen, voor de oorlog waren het er maar twee- tot driehonderd. Geen enkele officiële statistiek schetst een even accuraat beeld van de situatie in Bagdad.

De lijklucht rond het gebouw aan Bab al-Mu’atham nabij het stadscentrum van Bagdad is indringend. Ramadan, de veertigjarige bewaker van een grote parkeergarage vlakbij, kan alles zien en heeft het personeel van het lijkenhuis vaak geholpen de doden naar binnen te dragen. “Het is daarbinnen niet koud genoeg, en ze stapelen de lijken op elkaar. Sommige lichamen liggen op de vloer en overal verspreid. Het zijn zowel soennieten als sjiieten. Ik zie de families als ze de lichamen komen halen.”

Volgens Ramandan komen er per dag gemiddeld vijftig tot zestig lijken aan. “Vorige week brachten ze op één dag meer dan honderd lichamen uit al-Taji ten oosten van Bagdad, en andere dagen zijn het er maar twintig. Ik hoop dat ik op een dag ander werk vindt en hiervandaan kan.”

Naast de geur tekent de menigte huilende families de plek. “Al deze mensen zijn hier om te zoeken naar hun zonen, vaders, moeders en vrienden die enkele dagen geleden verdwenen”, zegt Ahmed, die zelf ook staat te wachten met zijn familie. “Velen zijn hier omdat hun verwanten werden gearresteerd door mensen in politie-uniform.” Sommige milities opereren in dergelijke uniformen, en de familie van mensen die door dergelijke strijders worden opgepakt, weten dat de kans groot is dat ze in het lijkenhuis moeten zijn.

Verschillende keren per dag brengen politiekonvooien lichamen aan. Terwijl wij met Ahmed aan het praten zijn, arriveren net twee politiewagens met vele lijken. Na enkele chaotische minuten, begint een man te roepen omdat hij zijn zoon heeft herkend. Hij wordt omgeven door mensen die hem proberen te troosten. Het lichaam vertoont vele kogelgaten. Een van de ogen is verwijderd.

De vader, Ali, staat ons te woord nadat het lichaam het lijkenhuis is binnengedragen. “Het was een winkelier, zijn zaak bevond zich in de straat al-Rashid. Drie dagen geleden werd hij opgepakt door de politie. En ik vind hem hier, vermoord.”

Ali gelooft dat zijn zoon is vermoord omdat hij een soenniet is. Hij zegt dat zijn zoon niet werd gezocht door de politie voor enige overtreding. “Hij was geliefd, iedereen had hem graag. Hij was onschuldig. Hij deed niets verkeerd.”

Voor de oorlog kreeg dit lijkenhuis slechts tweehonderd à driehonderd lijken per maand, zegt dr. Kais Hassan, die er heeft gewerkt. Het centrum telt maar drie lijkenkamers en twee artsen. Vandaag barst het uit zijn voegen. De capaciteit werd vooral op de proef gesteld tijdens de ambtstermijn van Ibrahim al-Jaafari, die na de verkiezingen van januari 2005 premier werd maar eerder dit jaar werd overgehaald af te treden.

De moorden in Bagdad namen na de bezetting toe, maar stegen vooral onder de explosie van milities en de oprichting van wat Irakezen gewoonlijk doodseskaders noemen. “De meeste van de mensen die hier dood binnenkomen, zijn gemarteld. De lichamen vertonen sporen van slagen, stroomstoten, zuur en andere gruwelijke methoden”, zegt een Irakees die zijn naam niet wil noemen. “Als een Irakees tegenwoordig gearresteerd wordt door de politie, betekent het dat we zijn dode lichaam over een paar dagen in de straten van Bagdad zullen vinden. Door al die moorden volstaat dit lijkenhuis niet.”

IPS kreeg geen toegang tot het lijkenhuis, en kreeg te horen dat journalisten niet mogen berichten over de toestand binnen. “De laatste manager van dit lijkenhuis, Faik Bakr, ontving doodsbedreigingen omdat hij zei dat er de afgelopen maanden meer dan 7.000 Irakezen waren gedood door doodseskaders”, zegt een werknemer aan IPS. “De meeste doden arriveerden met hun handen achter hun rug gebonden.” De werknemer adviseert ons onmiddellijk te vertrekken. (ADR/PD)

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.