Gie Goris was van december 1990 tot september 2020 voltijds actief in de mondiale journalistiek, eerst als hoofdredacteur van Wereldwijd (1990-2002), daarna als hoofdredacteur van MO* (2003-juli 20
Marie-Jo Lafontaine: kijken naar de schreeuw
‘Kunst ontstaat uit een samenspel van innerlijke noodzaak, het leven dat je leidt of geleid hebt en de omgeving die je omringt’, zegt Marie-Jo Lafontaine. ‘Een kunstenaar kijkt anders naar de wereld dan een bankier, een arts zonder grenzen of een politicus.’ Anders, maar niet minder betrokken. Zo blijkt uit alles wat ze doet.
Gie Goris . 1 december 1999
‘Ik ben in de wereld van de visuele kunst terechtgekomen, omdat ik voelde dat ik zaken wou uitdrukken waarvoor ik geen andere vorm kon vinden dan een visuele’, zo omschrijft Marie-Jo Lafontaine haar ‘toevallige’ roeping tot de kunst. In een tentoonstelling in Darmstadt plaatste ze onlangs een bordje: ‘Be part of the show’. Mensen konden -tegen betaling van 1DM- een polaroidfoto van zichzelf laten maken en dat portret tegen de muur prikken. Dat bleek een enorm succes. Zeker duizend mensen voegden hun eigen beeld toe aan de tentoonstelling en ook de bezoekers waren zeer geïnteresseerd in die ‘onbekende’ mensen. ‘Het is de zoektocht naar identiteit die hierin naar boven kwam’, becommentarieert Lafontaine. ‘Wie ben ik? Wie ben jij? Dat zijn centrale vragen in onze samenleving. Het zijn ook vragen die van levensbelang zijn, want wie betrapt wordt op de ‘verkeerde’ identiteit, wordt uitgestoten. Dat is in toenemende mate de realiteit in Europa, van Zwitserland en Oostenrijk tot België.’ De obsessie met identiteit hangt in de wereld waarin de kunstenares zich bevindt immers samen met uitsluiting. ‘Renault neemt Nissan over en kondigt meteen aan dat er 20.000 banen zullen sneuvelen. Jonge migranten blijven werkloos in onze steden. Jongeren in Marokko krijgen dan weer geen deftig onderwijs of kunnen met hun universitair diploma nergens aan de slag. Uitsluiting is de realiteit van de globalisering en die los je niet op door het aanleggen van een mooi park of door het oprichten van een jeugdclub. De werkelijkheid is dat uitsluiting tot steeds meer geweld zal leiden.’
De beelden én de media die Marie-Jo gebruikt, zijn bij uitstek stedelijk. De grootstad, met haar inwisselbare beelden van torengebouwen, pleinen en filmaffiches, is haar icoon van de toekomst. Maar staat de stad voor uniformiteit, dan staat ze meteen ook voor een intense vorm van diversiteit en voor de moeilijke maar boeiende dialoog tussen al die culturele rijkdom. Voor de ‘geloof, hoop en liefde’ tentoonstelling in de Warande te Turnhout koos Marie-Jo Lafontaine voor grote, indringende foto’s van met graffiti beschilderde muren in Ierland en Brussel. ‘Wat ik daarin toon, is de schreeuw van wie niet meetelt. De jongeren -of volwassenen- die deze muurschilderingen maken, hebben geen enkele andere weg om hun standpunten uit te drukken. In woorden en beelden en in felle kleuren schreeuwen deze uitgeslotenen hun levenskracht uit. Wordt hiernaar niet geluisterd, dan is de volgende stap die van het geweld.’ De hoop zit dus niet alleen in het bijna wanhopige gebaar van de graffiti-makers, maar meer nog in de respons van wie ermee geconfronteerd wordt. ‘De eerste stap naar hoop is dat je de Avenue Louise van het leven verlaat’, zegt Lafontaine. ‘Je moet de toeristische blik achter je laten. Je moet de veilige blik van de koopjesjager verwerpen. Je moet de buitenwijken en de achterbuurten intrekken en je moet de confrontatie aangaan met wie anders is en er niet bij hoort.’
Personen, organisaties of bedrijven die geïnteresseerd zijn in de exclusieve uitgave van de ‘geloof, hoop en liefde’ grafische map -met originele kunstwerken van Marie-Jo Lafontaine, Shanglie Zhou, Mulugeta Tafesse, Ricardo Brey en met een tekstbijdrage van Alice Walker- kunnen contact opnemen met Wereldwijd. (tel) 03/216.29.35, (fax) 03/237.77.57, gie.goris@wereldwijd.be
De beelden én de media die Marie-Jo gebruikt, zijn bij uitstek stedelijk. De grootstad, met haar inwisselbare beelden van torengebouwen, pleinen en filmaffiches, is haar icoon van de toekomst. Maar staat de stad voor uniformiteit, dan staat ze meteen ook voor een intense vorm van diversiteit en voor de moeilijke maar boeiende dialoog tussen al die culturele rijkdom. Voor de ‘geloof, hoop en liefde’ tentoonstelling in de Warande te Turnhout koos Marie-Jo Lafontaine voor grote, indringende foto’s van met graffiti beschilderde muren in Ierland en Brussel. ‘Wat ik daarin toon, is de schreeuw van wie niet meetelt. De jongeren -of volwassenen- die deze muurschilderingen maken, hebben geen enkele andere weg om hun standpunten uit te drukken. In woorden en beelden en in felle kleuren schreeuwen deze uitgeslotenen hun levenskracht uit. Wordt hiernaar niet geluisterd, dan is de volgende stap die van het geweld.’ De hoop zit dus niet alleen in het bijna wanhopige gebaar van de graffiti-makers, maar meer nog in de respons van wie ermee geconfronteerd wordt. ‘De eerste stap naar hoop is dat je de Avenue Louise van het leven verlaat’, zegt Lafontaine. ‘Je moet de toeristische blik achter je laten. Je moet de veilige blik van de koopjesjager verwerpen. Je moet de buitenwijken en de achterbuurten intrekken en je moet de confrontatie aangaan met wie anders is en er niet bij hoort.’
Personen, organisaties of bedrijven die geïnteresseerd zijn in de exclusieve uitgave van de ‘geloof, hoop en liefde’ grafische map -met originele kunstwerken van Marie-Jo Lafontaine, Shanglie Zhou, Mulugeta Tafesse, Ricardo Brey en met een tekstbijdrage van Alice Walker- kunnen contact opnemen met Wereldwijd. (tel) 03/216.29.35, (fax) 03/237.77.57, gie.goris@wereldwijd.be
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Analyse
-
Opinie
-
Nieuws
-
Nieuws
-
Opinie
-
Extra