Meisjes kijken in de spiegel

Allochtone meisjes kunnen tijdens de filmfestivals van de ene zaal naar de andere spurten om hun eigen problemen op het witte doek uitvergroot te zien. Samia, Les siestes grenadines en La Squale benaderen de moeilijke tussenpositie van jonge, allochtone vrouwen op verschillende manieren, maar één zaak staat blijkbaar als een paal boven water: vaders en oudere broers zijn verstikkende gewichten, moeders zijn moe van de steeds weerkerende conflicten tussen ouders en kinderen, tussen meisjes en jongens.
In Samia sympathiseert cineast Philippe Faucon met de vijftienjarige Samia die zich verzet tegen de overvloed aan geboden en vooral verboden van de familiale cultuur. Het verhaal wandelt in haast documentaire stijl doorheen de dagen van de familie en tegen de tijd dat de aftiteling loopt, heeft iedereen kleine nederlagen geleden en kleine overwinningen geboekt. Je weet als toeschouwer: zo zal het nog wel enkele generaties verdergaan, dat puzzelen met oude en nieuwe identiteiten, met toebehoren tot de Europese omgeving en er tegelijk van uitgesloten worden. De meisjes zijn geen helden, ze zijn adolescenten die voortdurend -letterlijk- in de spiegel kijken om zichzelf mooi te vinden, omdat ze ervan overtuigd zijn dat niemand anders dat zal doen.

Het verhaal van Samia en haar worsteling met de kloof tussen haar omgeving en haar thuissituatie is heel herkenbaar voor wie in de jaren vijftig of zestig jong, vrouwelijk en avontuurlijk was. Dat betekent dat de botsing tussen culturen, waarmee steeds meer organisaties en individuen hun brood verdienen, niet noodzakelijk een botsing is tussen christelijke en islamitische tradities, maar tussen jongeren die opgroeien onder het dictaat van being cool en jongeren die opgroeien onder de dictatuur van een angstige want bedreigde traditie. Overigens zijn zowel La Squale als Samia door autochtone regisseurs gemaakt. Wat fascineert de witte Europeanen zo aan de moeilijkheden van de allochtonen om een positie en een identiteit te vinden in Europa? Vinden we het prettig om vast te stellen dat het er “bij ons” allemaal anders aan toe gaat -zeg maar: beter, geëmancipeerder? Of tonen deze films, als bolle spiegels met bizarre uitvergrotingen, ook aan autochtone Europeanen hoe moeizaam ze zichzelf vinden? Kijken we in de spiegel om te zien hoe mooi de anderen zijn of willen we bevestigd zien dat we zelf aantrekkelijk zijn?

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.