Migranten en hun problemen

Mohammed Chakkar had nooit gedacht dat zijn vraag aan de politie om op te treden tegen de drugshandel in sommige Marokkaanse cafés zo’n hevige polemiek op gang zou brengen. De Marokkaanse migrantengemeenschap in Vlaanderen reageert nog steeds onwennig op een publiek debat.
Lange tijd heeft een deel van de Marokkaanse migrantengemeenschap in België zich bewust afzijdig gehouden van de Belgische gemeenschap. De Belgische overheid draagt daar wel enige verantwoordelijkheid voor, want zij heeft tot voor kort nooit een onthaalbeleid gevoerd. Ondertussen leefde en woonde een deel van de eerste generatie wel in België maar was heel hun wezen gericht op Marokko. Ze hoopte ooit nog terug te keren. De tweede generatie ziet het helemaal niet zitten om terug te keren. Stilaan ontstond er een generatiekloof. Vele ouders -in het bijzonder de vaders- sloten machteloos hun ogen voor de problemen die de opvoeding van hun kinderen in een Belgische samenleving met zich meebracht. Ze zochten hun toevlucht in religie. De realiteit onder ogen zien, betekende dat ze een oplossing moesten zoeken. Erger nog, een weggelopen meisje, een stelende of aan drugs verslaafde jongen, was een schande voor de familie. Deze jongeren werden dan ook uit de familie gestoten. Elk gezin probeerde zich zo perfect mogelijk voor te doen. Alleen bezorgden deze ontspoorde tieners de Marokkaanse migrantengemeenschap een slechte naam waar extreem-rechts gretig gebruik van maakt.

Volgens Mohammed Sabi, stafmedewerker van het Antwerpse Centrum voor Buitenlandse Werknemers, heeft Chakkar afgerekend met dit grote taboe. ‘Eindelijk zijn de problemen die zich voordoen binnen de Marokkaanse migrantengemeenschap openlijk bespreekbaar geworden’, zegt Sabi. Iedereen praat over het drugsmisbruik waar Mohammed Chakkar op wijst: in de moskeeën, in de verenigingen, de vrouwenorganisaties, jeugdhuizen, op school, op straat en thuis. ’ ‘Mensen komen op me af en zeggen dat het tijd werd dat dit stilzwijgen werd doorbroken en dat ik de zorgen, waar zij al jaren mee worstelen, verwoord heb’, vertelt Chakkar.

Wiens schuld?

‘Het is fout wat Mohammed Chakkar heeft gedaan. Hij had de Marokkaanse gemeenschap niet zo in haar hemd mogen zetten. Zeker niet vlak voor de verkiezingen’, zegt Hassan. Deze jonge man woont in Mechelen en is een regelmatige bezoeker van het Marokkaanse café in zijn buurt. ‘Door zijn ondoordachte uitspraak in de media, is het alsof er in elk café drugs worden gedeald en dat is niet waar. Kijk maar rond’. Enkele mannen zitten rond de tafeltjes en praten druk met elkaar. Anderen vergapen zich aan mij en werpen af en toe een blik op de televisie. De enige geur die mij tegemoet komt, is die van de mierzoete muntthee. Hassan geeft wel toe dat een aantal cafés in de fout gaan. ‘Maar die zijn zowel bij ons als bij de politie gekend. Is het dan onze fout dat de politie daar niet tegen optreedt?’

Een vooraanstaande persoon uit het migrantenverenigingsleven die anoniem wenst te blijven zegt: ‘Het is terecht dat Chakkar het Antwerpse stadsbestuur aanklaagt. De Marokkaanse gemeenschap staat machteloos tegenover drugsoverlast. Want drugs worden niet alleen verkocht in sommige Marokkaanse cafés, maar eveneens in de scholen, in Lunaparken, speelpleinen of op de hoek van de straat. Het is een allesomvattend probleem dat door de overheid moet worden aangepakt. Maar hij had tweemaal moeten nadenken vooraleer hij met zijn uitspraak de Marokkaanse gemeenschap stigmatiseerde. Ik vraag me af wie Mohammed Chakkar vertegenwoordigt? Zichzelf of de Marokkaanse gemeenschap?

Stilzwijgen

Het grootste probleem van de Marokkaanse migrantengemeenschap is dat tot hier toe niemand als haar vertegenwoordiger naar voren is getreden. De migrantenorganisaties willen officieel geen standpunt innemen over de uitspraken van Mohammed Chakkar. Toen in mei, Marokkaanse jongeren het politiekantoor van Hoboken in brand staken, sprak niemand vanuit de Marokkaanse gemeenschap een veroordeling uit. Individueel zeggen migranten wel dat dit niet kan, maar deze stemmen bereiken de publieke opinie niet.

Ook de imams kunnen deze verantwoordelijkheid niet aan. In de vrijdagspreek hebben ze het over zaken die relevant waren tijdens het leven van de profeet Mohammed. Ze hoeden zich ervoor om gevoelige onderwerpen, zoals delinquentie of lawaaioverlast, aan te raken uit schrik uit hun ambt te worden ontheven. Tenslotte zijn ze door de Marokkaanse gemeenschap gekozen en betalen de moskeegangers hun maandelijks loon. Eén van de moskeeën in Mechelen heeft om die reden twee imams aan de deur gezet.

Even zag het er naar uit dat na de rellen in Kuregem in november 1997 het stilzwijgen zou worden doorbroken. Een honderdtal bezorgde moeders uit de wijk organiseerden zich in de groep ‘Les Citoyennes Responsables’. Alleen was deze groep geen lang leven beschoren. Ze verzamelden de grieven en wensen in een petitie en bezorgden deze aan het gemeentebestuur van Anderlecht. Van één van de grieven maakte de schepen van onderwijs meteen werk: Marokkaanse kinderen die op school blijven eten, krijgen geen varkensvlees meer voorgeschoteld. De groep is uiteindelijk door meningsverschillen uit elkaar gevallen.

Nu werpt de Antwerpse Federatie van Marokkaanse Verenigingen, als koepel van een 40-tal verenigingen, zich op als spreekbuis voor de Marokkaanse migranten, en richt zich eveneens met een petitie tot het Antwerpse stadsbestuur. In de petitie komen de verenigingen op voor een betere toekomst voor de migrantenjongeren. De Marokkaanse migranten zijn hiervoor aanspreekbaar. Dat is te merken aan de ernst waarmee de petitie is ontvangen binnen de Antwerpse migrantengemeenschap. De handtekeningen worden zonder aarzelen onder de petitie gezet. Zelfs de UMIVA, de Unie van Marokkaanse Islamitische Verenigingen van Antwerpen, heeft zich achter deze petitie geschaard en organiseert heel wat informatieavonden hierover. Voorlopig beschikt de Marokkaanse migrantengemeenschap alleen over een petitie om politiek druk uit te oefenen op het Antwerpse stadsbestuur. Mohammed Chakkar zegt: ‘Wij weten dat dit niet voldoende is, maar migranten hebben geen politieke, economische of culturele macht. Als ze onderhevig zijn aan structurele discriminatie en een aantal basisrechten missen, hoe kun je dan van migranten verlangen dat ze zich actief inzetten in de gemeenschap? Dat kan alleen als er een volwaardige politieke deelname is. Delinquentie zal door het verlenen van stemrecht aan migranten niet verdwijnen maar op lokaal vlak zal er een maatschappelijke integratie zijn. Want hun stem zal dan klaar en duidelijk worden gehoord en zal meetellen. De vraag is nu: zijn de politici bereid om wat te doen aan de sociale en politieke ongelijkheid waarmee migranten worden geconfronteerd. En vooral, is de Belgische samenleving wel klaar voor een kritische, vragende, eisende migrantengemeenschap.’

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.