Mondiale Belg: Zo ver mogelijk

Dat het er altijd al een beetje had in gezeten, vertelde zijn moeder hem laatst. Hij was als kind al een harde. Had hij voor mama twee sigaretten gehaald _ die werden nog per stuk verkocht _ en uit zijn eigen zak betaald. Toen mama die sigaretten niet onmiddellijk kon terugbetalen, brak hij ze voor haar ogen doormidden.
Marcos Vinicius Costa Cunha (32) groeide op in Fortaleza, in het noordoosten van Brazilië. Hij had er een onbekommerde jeugd _ tot zijn ouders uit elkaar gingen. Moeder verhuisde met haar nieuwe man naar België. Marcos bleef alleen achter bij zijn grootmoeder in de favelas. Zijn moeder stuurde geld.
Op zijn negentiende reisde hij haar achterna. Hij schrok toen hij haar terugzag. Hoe mager ze was geworden, en hoe ze moest sloven als poetsvrouw. ‘Toen heb ik besloten dat mijn moeder nooit meer voor mij zou hoeven te werken’. Hij kon aan de slag in een seksshop achter het Brusselse Noordstation. 120 videocabines. Dildo’s, vibrators, zweepjes, opblaaspoppen _ de hele santenkraam.
Het verdiende niet slecht: tweeduizend frank per dag. Dat vond Marcos toen, in 1995, nog veel geld. Maar na twee jaar had hij het toch wel gehad met die pornobusiness. Hij verhuisde naar Herentals, waar hij via een uitzendkantoor werk vond in een chemische fabriek. Binnen de kortste keren was hij er ploegbaas. Sindsdien weet hij wat jaloezie is. Belgen willen niet graag een vreemdeling als chef.
Hij had intussen een Belgisch paspoort. Sprak vloeiend Frans en Nederlands. Na zijn uren kluste hij bij _ dan maakte hij zeil om zwembaden af te dekken. Veertien uur per dag was geen uitzondering. Nooit vakantie. Marcos hield het drie jaar vol. Toen kreeg hij een maagbloeding en ademhalingsproblemen. Maar hij had intussen ook genoeg gespaard om een eigen bedrijfje te beginnen.
Eigenlijk, zegt hij, is het ooit met een droom begonnen, en die droom is uitgekomen. Hij was zeventien toen hij Jezus Christus zag verschijnen, met uitgespreide armen. Jezus tilde het huisje van Marcos’ grootmoeder op. En hij sprak tot Marcos: ‘Waar je ook gaat, ik zal altijd bij je blijven’.
Maar dat eigen bedrijfje dus. Marcos volgde een paar cursussen van de VDAB: stucwerk, gipsplaten, dat soort dingen. En hij kreeg algauw zijn eerste opdrachten binnen. Alle plafonds van de Brusselse Madoutoren heeft hij vernieuwd _ ‘van verdieping -2 tot verdieping 33.’ Plopsaland in Hasselt. Kantoren van Fortis. Van het een kwam het ander. Hij werkt intussen met onderaannemers en hij is rijk, al zegt hij het zelf. Hoe rijk? Rijk. Geloof Marcos nu maar.
Wat hem nog drijft? Ambitie, dat zeker. Maar ook revanchegevoelens voor al die keren dat hij zich vernederd heeft gevoeld: ‘Dat heeft me sterk gemaakt. Ik wil de Belgen bewijzen dat ik niet naar hier gekomen ben om te profiteren. Ik wil het zo ver mogelijk brengen. Ik wil blijven groeien, al wordt het de laatste tijd wel moeilijker met de concurrentie van al die Polen die onder de prijs werken.’ Marcos heeft genoeg verdiend om nu al te kunnen stoppen met werken en naar Brazilië terug te keren. Maar daar moet hij niet aan denken. Is hij in Brazilië, dan heeft hij heimwee naar België. Al dat gepraat over feesten, drank en vrouwen is niets voor hem. Is hij in België, dan verlangt hij naar de zon en het strand van Fortaleza, want Brazilië is een mooi land. Alleen jammer van die Brazilianen. Een eiland in het midden van de oceaan, zegt Marcos, dat zou nog het beste zijn.