Negen op tien Arabische vrouwen slachtoffer van racistische aanvallen

Ik nam de kinderen vroeger graag mee voor een dagje uit naar de stad. Maar een jaar geleden werd ik fysiek misbruikt en sindsdien zet ik alleen geen stap meer uit het huis. Ik durf geen trein of bus meer nemen. Elke keer dat er weer wat met me gebeurt op straat, blijf ik een hele week gewoon binnen.

Deze getuigenis van een moslimvrouw uit een noordelijke buitenwijk van Sydney is tekenend voor de sfeer van angst die heerst onder de Arabische moslims en Arabieren in Australië. De Human Rights and Equal Opportunities Commission (HREOC) sprak met 1400 van deze mannen en vrouwen. Bijna vier op vijf onder hen gaf aan dat ze sinds de aanslagen van 11 september 2001 in de VS en die van 10 oktober 2002 in Bali banger zijn dan vroeger dat hen door dat hun ras, cultuur of godsdienst iets zal overkomen. Bij de aanslag in Bali kwamen minstens 190 mensen om, en de meeste daarvan waren Australiërs. Vlak na de aanslagen durfden vele moslims geen winkelcentra binnengaan of het openbaar vervoer gebruiken, en sommigen verboden hun kinderen om buiten te spelen.

Twee op drie moslims en Arabische Australiërs zeggen dat ze sinds de aanslagen in toenemende mate last hebben van racisme. Australische moslims en Arabieren ondervinden vooroordelen op straat en op school, bevestigt racismecommissaris William Jones, die aan de vorige week gepubliceerde studie meewerkte. Velen onder hen zijn het beu dat ze voortdurend hun godsdienst moeten rechtvaardigen, en zijn overstuur door de golf van haat tijdens radioprogramma’s waarbij luisteraars hun mening kunnen spuien,

Volgens het rapport bleken vrouwen vaker het slachtoffer van racisme te zijn dan mannen, vooral als ze herkenbaar zijn als moslim of Arabische door hun kledij, uiterlijk of naam. Sommigen worden alleen uitgescholden, zoals Aminah, die op weg naar huis op de bus van een man te horen kreeg: Jij komt uit Indonesië, je bent een moslim he? Dan ben je een terrorist. Daarop begon Aminah - die een hoofddoek draagt - te huilen en stapte meteen de volgende halte van de bus. Maar anderen kregen eieren of stenen naar het hoofd gegooid, een hond op zich afgestuurd of zag een auto recht op zich afkomen. De Islamitische Raad van Victoria is er zelfs van overtuigd dat een aantal moorden op moslims gepleegd werden uit racisme, hoewel de politie beweert dat dit in de meeste gevallen niet klopt.

Australische politici hebben de zaak geen goed gedaan. In november 2002, vlak na de aanslag in Bali, riep de christen-democraat Fred Nile de overheid op om het dragen van de chador en de hoofddoek te verbieden op alle publieke plaatsen. Deze lichaamsbedekkingen verbergen de identiteit en zelfs het geslacht, en vormen een perfecte vermomming voor terroristen die er wapens en explosieven onder kunnen verbergen, zei hij.

Eerste Minister John Howard deed er vlak voor kerstmis van dat jaar nog een schepje bovenop. In een campagne legde hij mensen uit hoe ze terroristen konden herkennen en zei dat Australiërs moesten wennen aan het feit dat er terroristen onder hen kunnen leven. In februari bezorgde de federale overheid alle gezinnen een boekje met als titel ‘Let’s Look out for Australia’. Verschillende mensen die in het recente HREOC-rapport werden geïnterviewd, beschreven hoe hun buren hen aangaven nadat ze het boekje hadden gekregen. Een moslimvrouw was haar balkon aan het schuren toen haar buur naar de huisbaas belde omdat ze gevaarlijke chemicaliën op het eigendom aanbracht. De huisbaas kwam stante pede ter plaatste - de eerste keer dat hij zijn eigendom bezocht. De gevaarlijke chemicaliën bleken te bestaan uit zeepwater. (ADR)