Nepalezen lijden honger

Als landsdirecteur voor het VN Wereldvoedselprogramma (WFP) in Nepal is Ragan al maanden bezig om fondsen te verwerven voor de noodoperatie Voorlopig heeft hij slechts 17 procent van de nodige 4,2 miljoen euro weten in te zamelen. (EMOP) in tien districten in het noordwesten van het land.

Door de nooit geziene droge winter is de tarweoogst in het noordwesten van Nepal volledig mislukt. Voor de eerste keer sinds het VN-Wereldvoedselprogramma in Nepal aanwezig is, deelt ze in tien districten noodrantsoenen uit. Omdat er altijd voedseltekort heerst in deze gebieden, is het extra moeilijk om donors te vinden voor deze noodrantsoenen.

“We hebben zeker genoeg de aandacht gewezen op deze crisis, maar dit gebied heeft regelmatig voedseltekort, dus moeten we harder werken om donors te overtuigen dat het dit jaar erger is dan anders”, verklaart Ragan.

Terug aan de Karnali-rivier twijfelt drager Birjit Katal er niet aan: “Ik heb in 50 jaar nog nooit zo’n droogte meegemaakt”, zegt hij aan de Pilichaur-brug, enkele uren wandelen van het stadje Kolti. Gevraagd wat ze, naast de rijst, nu het best kunnen gebruiken, antwoorden Birjit en zijn collega-dragers zonder twijfelen: irrigatie en zaaigoed.

In ontwikkelingstermen zijn Bajura en de omliggende districten ‘voedseltekortgebieden’: plaatsen waar de lokale bevolking zelfs in de beste omstandigheden nooit genoeg voedsel kan produceren om zichzelf te voeden. Om rond te komen werken ze in loondienst, lenen ze van rijke dorpelingen of verhuizen ze naar het naburige India om daar voor een half jaar te gaan zwoegen als handarbeiders.

Al een hele poos voorziet het WFP de dorpelingen van rijst in ruil voor werk zoals wegenbouw, of als ze hun kinderen regelmatig naar school sturen. Nadat de droogste winter in tijden de tarweoogst volledig had doen verpieteren, besliste het agentschap dit jaar voor de eerste keer dat de ‘voedselkloof’ tussen twee oogsten zo gevaarlijk groot was geworden, dat ze de plaatselijke bevolking van noodrantsoenen had voorzien.

WFP identificeerde 70 dorpsontwikkelingscomités (VDC’s) in tien districten waar elk huishouden 80 kilogram rijst zou ontvangen - de helft voor de start van een ‘voedsel voor werk’-programma, de helft bij het beëindigen ervan - en zeven kilogram verrijkte bloem. Toen begon het WFP aan haar zoektocht naar geld om het voedsel te kopen en het te transporteren. Vooraf leende het 543 ton rijst van de Nepalese Voedselcorporatie en 500.000 dollar (392.000 euro) van een interne rekening.

Nu kan het zelfs die leningen niet afbetalen, laat staan fase twee en drie van het EMOP in gang zetten: voedsel naar zes nog meer afgelegen districten sturen, voornamelijk per helikopter. Enkel de VS en Australië hebben toegezegd aan EMOP, en Ragan waarschuwt dat hij zonder extra geld de operatie voortijdig zal moeten staken zonder de districten te helpen die de hulp het hardst nodig hebben.

In Mugu en Humla, twee naburige districten van Bajura, zijn er al kinderen gestorven door ondervoeding, zegt Mireille Seneclauze van de hulporganisatie Action Contre la Faim. In februari en maart bestudeerde de organisatie tien dorpsontwikkelingscomités in Humla en Mugu, en besloot dat de acute ondervoedingcijfers “alarmerender waren dan eerst gedacht”. In juni keerde de groep terug om de behandeling te beginnen - en trof nog eens 25 procent meer kinderen aan die hulp nodig hadden.

De organisatie wilde 560 kinderen en vrouwen die zes maanden of langer zwanger waren behandelen, maar door logistieke problemen kan de groep voorlopig maar met 200 kinderen werken, en niet met zwangere vrouwen. Een niet bevestigd aantal kinderen is gestorven.

“Waar deze mensen echt nood aan hebben, zijn ontwikkelingsprojecten. Maar, mijn god, waar begin je?” zegt een verantwoordelijke van een donoragentschap dat geïnteresseerd is om EMOP te sponsoren. “We willen ernstiger betrokken raken in deze regio. Maar een probleem is dat voor de prijs dat je hier één mens helpt, je elders in Nepal twee mensen kan voorthelpen.” (JVP/ADR)