Niets doen is geen optie

Het is nochtans niet eenvoudig om vandaag de handen uit de mouwen te steken. Het volstaat niet meer de plaatselijke grootgrondbezitter of de lokale fabrieksdirecteur aan te pakken. De armoede die steeds zichtbaarder wordt in onze steden en op het platteland, wordt veroorzaakt door instellingen die als letterwoorden door het leven gaan en die hun hoofdkwartieren in verafgelegen hoofdsteden hebben. De globalisering die de economie meer dan ooit onttrekt aan het begrip en aan de controle van werknemers en burgers, wordt vermomd als ‘vrije wereldhandel’ en wordt benaderd als een onaantastbaar natuurfenomeen. Ga daar maar eens aan staan. En toch gebeurt het. Toch zijn er mensen in Noord en Zuid, in Oost en West die de handschoen opnemen en hun creativiteit, hun tijd, hun middelen of hun leven er voor over hebben om een antwoord te geven op de groeiende ongelijkheid in de wereld. Overal blijken er mensen te zijn die handen en voeten geven aan de uitspraak: ‘Niets doen is geen optie’. Wereldwijd leende die woorden bij de Duitse theologe Dorothee Sölle, maar de uitspraak had net zo goed van de Franse schapenboer José Bové of van de Vlaamse non Jeanne Devos kunnen komen. Of van de Dominicaanse jongeren die weigeren zich zomaar te laten gebruiken in de strandprostitutie. Of van de Amerikaanse actievoerders die een half jaar geleden Seattle blokkeerden. Of van Foued, Thabo, Sophie of één van de andere ‘worldshakers’ die in dit nummer aan bod komen.

Deze maand zet Worldshake een daverend eindpunt achter twee jaar actie- en campagnevoeren in Vlaanderen. De wereld is er niet door veranderd, maar wel verbeterd. Kleine groepen jongeren en grote organisaties werden een geweten geschud en de wereld van bewegend Vlaanderen kreeg een verse injectie jeugdig enthousiasme toegediend. Reden genoeg, vonden wij, om er een themanummer rond te bouwen. Niets doen is immers géén optie, ook al is iets doen vaak niet makkelijk.