Niets kan een droom tegenhouden

De belangrijkste analyse van wat in Tunesië zich afspeelde, heb ik daar gehoord. Mijn zus, biologe van opleiding, onderwijzeres van beroep en niet bepaald geïnteresseerd in politiek, zei: ‘Het feit dat de president zelf een bezoek brengt aan een groenteverkoper die zichzelf uit woede in brand heeft gestoken, betekent dat het menens is met het protest in Tunesië én dat de president dat heel goed beseft.’ Toch bleef Tunesië een tijdlang uit het nieuws. Een verdrongen droom bleef begraven. Nee, toen was er zelfs geen sprake van een droom.

Zoals miljoenen mensen in de Arabische wereld en elders was ik verrast door de vlucht van de Tunesische president Ben Ali. Droom en werkelijkheid vermengden zich met elkaar. De hoop op verandering werd aangewakkerd. Voorzichtig, want je weet maar nooit. Wat in Tunesië gebeurde, was een echt wonder. En wonderen zijn doorgaans niet voor herhaling vatbaar. Maar toch. Zoals miljoenen mensen in de Arabische wereld en elders voelde ik dat Tunesië geen alleenstaand geval kon zijn. Want –aldus een vers uit een bekend Tunesisch gedicht– wanneer het volk iets wil, dan vindt het de kracht om die wil af te dwingen. Via Facebook werden in verschillende landen data aangekondigd om massaal op straat te komen. De bevrijdingsgolf was al op gang gekomen. 

Zoals miljoenen in de Arabische wereld en elders heb ik via satelliettelevisie en internet de revolutie in Egypte gevolgd. Uur na uur. Ik zag hoe jongeren palen opklommen en foto’s doorscheurden van de zoon van president Moebarak. Ik wist dat het in Egypte menens was. Wanneer aan symbolen geraakt wordt, is er geen weg meer terug. Maar hoop en vreugde vermengden zich met angst. Zoals miljoenen mensen op het Tahrirplein en elders wachtte ik vol ongeduld op het aftreden van de raïs, de president. Op 11 februari was het zover. Het lot luisterde naar het volk. Een nieuwe droom werd werkelijkheid.

Toen het protest in Jemen op gang kwam, begon ik me zorgen te maken. Zou het in een land als Jemen lukken een revolutie te ontketenen die stammentwisten kon overstijgen? Tijd om na te denken was er amper. Want zoals miljoenen in de Arabische wereld en elders zag ik hoe jongeren het reusachtige stenen groene boek van de Libische leider Khadaffi neerhaalden. Ook in Libië was het menens met de opstand. En zoals miljoenen in de Arabische wereld en elders was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat Khadaffi en zonen zo wreed tekeer zouden gaan. Hoop maakte plaats voor angst, vreugde sloeg om in droefheid. De droom dreigde een nachtmerrie te worden, en met de buitenlandse interventie kreeg hij een laatste schot.

Zoals miljoenen in de Arabische wereld en elders volg ik het nieuws niet meer uur na uur. Soms, vaak zelfs, vermijd ik het nieuws. ‘Het is verknald’, zei mijn andere zus, die in België woont, laaggeschoold maar heel geïnteresseerd in de Arabische wereld. Ook zij volgt het nieuws niet meer op.

Ondertussen zijn heel wat protesthaarden ontstaan. Het bloedvergieten gaat door. De Tunesiërs en Egyptenaren van hun kant blijven vechten om hun revolutie te vervolledigen en beschermen. De klok van de revoluties in de Arabische wereld kan niet meer worden teruggedraaid want niets kan een droom tegenhouden. Maar het zal helaas nog veel meer bloed en tranen kosten dan de miljoenen mensen in de Arabische wereld en elders hadden gehoopt.