Nieuwjaarsbrief

Het is de vraag van de kip of het ei. U wilt het niet meer, dus wij journalisten geven het niet meer, en dus krijgt u niet eens meer de kans om te willen of niet te willen. Ik klap even uit de biecht, maar ik heb onlangs een verbeten veldslagje moeten voeren om op dag drie na de aardbeving in El Salvador nog een bericht in het nieuws te krijgen.

Wat ik me al enige tijd oprecht afvraag: als we ervan uitgaan dat het journaal ongeveer even lang duurt, is er dan zoveel BINNENLANDS nieuws bijgekomen? Is België groter geworden? Is er nog ergens een Oostkanton of een Baarle veroverd? Er IS meer nieuws uit het binnenland, dat moet ik toegeven. Als we nieuws tenminste niet langer definiëren volgens de oude beproefde methode: een belangrijk of een belangwekkend feit. Er worden me dunkt niet méér wetten goedgekeurd, en ook met het aantal seriemoorden gaat het niet plotseling in stijgende lijn. Nee, versta onder nieuws, het hedendaagse nieuws, het volgende: een stoet meningen van binnenlandse politici en lobbygroepen, waarbij de media de media voeden. ‘s Zondags doet excellentie zus en zo een straffe uitspraak in de Zevende Dag, waarna op maandag alle partijbureaus hun commentaar kwijtwillen, waarna dezelfde avond het onderwerp al weer dood en begraven is. Maar we hebben toch weer heel wat nieuwsuitzendingen gevuld op dooie momenten, nietwaar.

Het zijn polemiekjes in de marge. O wat mis ik de grote begeesterende debatten in het parlement, of zelfs op de tv, over het asielbeleid, over de Europese uitbreiding en verdieping, over de mobiliteit, over Afrika. Daarover lees ik niets in al die tientallen kranten, weekbladen, radio’s en tv’s die ons land rijk is. Ik kan best leven met vele extra bladzijden beurskoersen en zelfs met vele extra minuten society-nieuws: de hond van prinses Mathilde heeft zich opgehangen aan zz’n leibandje, hebt u dat tragische verhaal onlangs ook vernomen? Waar ik NIET mee kan leven, is dat een weldenkende achterhoede op alle redacties zich het hoofd breekt over hoe ze moet omgaan met het Vlaams Blok, ‘t is te zeggen met de mandatarissen van die partij, met de congressen en betogingen, met de aanwezigheid in een debat. Ze dwalen. Ze vergeten dat dat allemaal geen zin heeft zolang ALLE media in de ALLEDAAGSE berichtgeving het bedje spreiden voor datzelfde blok.

U krijgt als argeloze burger een menu voorgeschoteld van modieuze misdaad: stalking, mobbing, car-jacking, home-jacking en onlangs zelfs voor het eerst tram-jacking. Of het nu in Verviers is gebeurd of bij u in Gentbrugge: de media zetten het wel op een rij in een prettig weglezend hoofdstukje “justitie”. Twee buitenlanders die een huis leeghalen zijn altijd per definitie een “bende”. Een beleggingsadvizeur die met de zwarte miljarden is gaan lopen laat families in armoe achter. Vaders en moeders worden geïnterviewd die het verlies van Zon en Zee ervaren als een existentieel drama.

De echte oorlogsvluchtelingen uit Kosovo werden op de openbare omroep zelve in verband gebracht met het Albanese misdaadmilieu in Antwerpen. Alles wordt negatief en crimineel, niets wordt nog genuanceerd. En ik heb zelfs m’n bedenkingen bij de term “nieuws”. Caféruzies worden opgetild tot kwesties van nationaal belang, en wat werkelijk van belang is, daarover kun je alleen nog praten op café. De zuurtegraad, zoals Steve Stevaert het noemde, die zijn we met z’n allen elke dag aan het opdrijven, en op die manier rollen we de rode loper uit voor het Blok. Maar niemand die daar wat aan doet. We krijgen er wel almaar nieuwe media bij, maar nog een Betty op de voorpagina, of nog een overbetaalde voetballer, neen, bedankt. Weg met de ondraaglijke lichtheid van de informatie. Ik wens u en mezelf voor het nieuwe jaar wat minder Bonanza en wat meer Wereldwijd.