Nomade

Twee meisjes zijn stiekem aan hun huiswerk bezig, in deze baldadige omgeving lijkt dat een rebelse daad. De parkwachters slaan de premature paringsdansen rustig gade, en schuimen geduldig het jonge grut weer naar buiten. Er werd hier al eens een bronzen standbeeld van zijn sokkel gehaald, ze zijn op hun hoede.

Iedereen wordt uiteindelijk de serre uitgejaagd, alleen de planten hebben het nog behaaglijk. Dan wacht ik Pitcho maar op naast de kassa van de Botanique. De cafetaria hier voorziet forenzen en bankklerken van een democratische lunch maar twee Brusselaars die een namiddagje weg willen praten moeten dat dus elders doen. In café De Zotten Ezel, bijvoorbeeld, want aan historisch staminee nooit gebrek in deze contreien.

Grotere kaart weergeven

Van Pitcho verwacht ik een lange lofzang op Schaarbeek, want 1030 is een gemeente vol chauvinisten. Hun huizen het mooist, hun boulevards het breedst. Dat vond hij ook. In de jaren negentig althans, tijdens de hoogdagen van de Brusselse hiphop. De Hallen van Schaarbeek, aan de overkant van de straat, herbergden toen een groots opgezet festival waar rappers en graffiteurs elkaar vonden. Iedereen in België die in baggy pants rondliep, droomde ervan om in de Schaarbeekse hood te wonen. CNN, Rival, Onde de Choc, het zijn namen die ogen van dertigers met een hiphopziel nog steeds doen blinken. Zelf speelde hij al in de jaren tachtig in die Hallen, toen die nog compleet vervallen waren; de kelders waren het speelterrein van de buurtkinderen. Op zijn achtste woonde hij in deze straat, meegekomen met zijn vader die het Mobutu-regime was ontvlucht.

Onlangs stond hij in diezelfde Hallen opnieuw op de planken, ditmaal als acteur. De cirkel lijkt rond. Hij is terug in Brussel na enkele jaren Parijs, waar hij werkte bij de legendarische Britse regisseur Peter Brook. Maar er is iets veranderd. Gedaan is het eenzijdige liefdesverhaal. De afstand bracht inzicht. ‘Ik geloofde echt dat de dingen hier konden veranderen, mais ça reste petit.’ Hij ziet dezelfde mensen achter dezelfde knoppen. Gaan ze “de vreemde” hier ooit als een rijkdom zien? Hij weet het niet meer. Graag wil hij hier acteren, maar moet hij altijd de grappige Congolees spelen die niet zo goed Frans kan? ‘On met l’étranger dans le passé’. Ze houden ons in het verleden. Als deze stad twee culturele hemisferen heeft, een Nederlandstalige en een Franstalige, dan voelt hij zich duidelijk meer thuis in die eerste. KVS, Kaaitheater, Beursschouwburg, AB: zij vatten de ziel van deze stad. De Vlamingen in Brussel, die hebben zich moeten heruitvinden. Misschien schept dat een band met nieuwe Belgen?

Zijn nieuwe album heet #rdvf (hashtag rendez vous avec le futur). Hij kiest voor de vlucht vooruit. Hij wil zijn eigen geschiedenis overstijgen en verhalen van nu vertellen. En vooral mee een nieuwe toekomst verzinnen. Die van hem ligt niet per se meer hier. New York is een optie. Of Kinshasa. Maar dan om andere redenen. ‘Ik heb meer hoop voor Kinshasa dan voor Brussel.’ Hier debiteert de acteur die de woorden laat nazinderen. Dan komt de nuance. ‘Het theater heeft me doen reizen: eerst in mijn hoofd, later in het echt. Ik ben niet meer zo verknocht aan deze stad. Ik wil vooral een nomade zijn.’