Oliedollars smeren campagnemachine Bush

Tijdens de vorige decennia pompten olie- en gasbedrijven alsmaar meer geld in de presidentsverkiezingen. Hun donaties stegen van 20,6 miljoen dollar in 1992 tot 34,2 miljoen in 2000, zo blijkt uit een nieuwe studie van het Centre for Responsive Politics, een groep die de herkomst van campagnebijdragen opspoort.

Of die trend zich ook in de campagne van dit jaar zal doorzetten is nog niet duidelijk. Intussen werden er beperkingen ingevoerd op soft money (bijdragen van bedrijven, vakbonden en particulieren) die Republikeinse en Democratische volksvertegenwoordigers kunnen ontvangen. Koch Industries is met een half miljoen dollar tot dusver de grootste geldschieter in de huidige presidentscampagne. In de onvoltooide cirkel van 2004 kregen de Democraten 18 procent van de bijdragen van de olie- en gasindustrie, terwijl de Republikeinen gaan lopen met 82 procent van de koek, zo blijkt uit het onderzoek van het Centre for Responsive Politics.

Die verdeling is een traditie, zo blijkt uit een iets minder recent rapport van een andere onderzoeksgroep, het Centre for Public Integrity. Van de 440 miljoen dollar die de olie- en gasindustrie sinds 1998 spendeerde aan verkiezingscampagnes en lobbywerk ging 73 procent naar Republikeinse kandidaten en organisaties. De bedrijven gaven sinds 1998 een slordige 67 miljoen dollar uit aan presidentsverkiezingen. In 1992 haalden de Democraten nog een derde van de koek binnen, maar dat veranderde snel nadat de Republikeinen in 2004 een meerderheid kregen binnen het Huis van Afgevaardigden, dat de commissies organiseert die de bevoegdheid hebben over de energiesector. In 2000 was de verdeling al 80-20 in het voordeel van de Republikeinen.

ExxonMobil was de afgelopen zes jaar de grootste lobbyist met 55 miljoen dollar, zo staat in het rapport ‘The Politics of Oil’ van het Centre for Public Integrity. Daarna volgen ChevronTexaco (32 miljoen), Marathon Oil (29 miljoen), BP (28 million)en Shell (27 miljoen). De door boekhoud- en omkoopschandalen geplaagde bedrijven Enron en Halliburton bengelen achteraan maar zijn nog goed voor respectievelijk dertien en drie miljoen dollar.

Met het geld koopt de sector politieke invloed. De invloed die de olie- en gasbedrijven uitoefenen op de beslissingen van het ministerie van Energie zijn onmiskenbaar, zegt Bob Williams, de directeur projecten van het Centre for Public Integrity. De beïnvloeding gebeurt vooral via de Nationale Raad voor Petroleum (NPC), een federale instelling die rechtstreeks adviseert aan de minister van Energie. Tijdens de vorige presidentsverkiezingen waren tien bestuursleden van de NPC ‘Bush Pioneers’ (fondsenwervers die 100.000 dollar of meer ophaalden) en twee van hen waren zogenaamde ‘Rangers’ (goed voor minstens 200.000 dollar). Eén van de NPC-leden was huidig vice-president Dick Cheney, toen nog CEO bij Halliburton. Eén van de beslissingen waar de NPC voor aan de kar trok, zo klaagt het rapport ‘The Politics of Oil’ aan, was de openstelling van de Rocky Mountains voor olie- en gasboringen.

De topdrie van grootste begunstigden is weinig verrassend. Sinds 1998 ontving Bush 1,7 miljoen dollar. Dat is meer dan drie keer zo veel als de volgende in de rij, mede-Texaan Joe Barton – de voorzitter van de commissie Energie en Handel. Ook de derde is een Republikaanse Texaans Republicar: Tom DeLay, de voorzitter van de Republikeinse fractie in het Huis van Afgevaardigden.